မိုးကေလးညိဳညိဳ

ခုတေလာ ဒီမွာ ညေနဘက္ဆို မိုးေတြအရမ္းရြာပါတယ္။ ရြာတာမွ ေလတိုက္ မိုးၿခိမ္း၊လွ်ပ္စီးလက္ နဲ႕ ေကာင္းကင္ၾကီးကမဲေမွွာင္ေနၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ရြာတာ။

ဒါကေတာ့ မိုးေတြအံု႕မဲေနတာကို အိမ္ေပၚကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ပံုပါ။

မိုးတိတ္သြားျပန္ေတာ့လည္းမ်က္ႏွာၾကီးမဲၿပီး စိတ္တိုေနတာ သူမဟုတ္တဲ့အတိုင္း ေကာင္းကင္ၾကီးက ၾကည္လင္ေနျပန္ေရာ။ အိပ္ခန္းထဲကေနၾကည့္လိုက္ရင္ ေကာင္းကင္ၾကီး ျပာေနတာကို ျမင္ရတာသေဘာအရမ္းက်တယ္။ မိုးၿခိမ္း လွ်ပ္စီးလက္ေနရင္ေတာ့ ခန္းဆီးဆြဲေစ့ထားလိုက္တယ္။ ေၾကာက္လို႕ ။

မိုးေတြညိဳလာတာကိုၾကည့္ၿပီး မေရႊမိတစ္ေယာက္ ေမြးရပ္ေျမကိုလြမ္းလို႕ ပို႕စ္တင္လိုက္ရပါတယ္။ မိုးကေလးညိဳညိဳလြမ္းစိတ္ပိုခ်င္လို႕ ပါ။ မိုးေတြညိဳေနလို႕ လြမ္းစရာေကာင္းတာခ်င္းတူရင္ေတာင္ ေတာင္တန္းေတြေပၚက အံု႕မိႈ္င္းေနတဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးက ပိုလြမ္းစရာေကာင္းတယ္လို႕ ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ မေရြႊမိတုိ႕ ၿမိဳ႕ေလးမွာ မိုးမရြာေနပါဘူး။

ျမသန္းတင့္- ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၆)

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ “သူ“ ကိုဖတ္၍ လည္းေကာင္း၊ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ သူလိုလူကို ဖတ္၍လည္းေကာင္း ဦးခ်စ္ေမာင္ကို မ်ားစြာအားက်ခဲ့ၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးခ်စ္ေမာင္ကို သူ ၀တၳဳ မွလည္းေကာင္း ၊ သူလိုလူမွ တဆင့္လည္းေကာင္း စ၍သိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး တို႕ လက္ထပ္ၿပီး သတင္းစာဆရာဘ၀တြင္ ရုန္းကန္ၾကပံုမွာ ၀တၳဳ ဆန္ေနသည္။ ကိုယ္ပိုင္တိုက္အိမ္၊ကိုယ္ပိုင္ေမာ္ေတာ္ကား ႏွင့္ အထက္တန္းက်က်ေနလာခဲ့သည့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ရန္ကုန္သို႕ ေ၇ာက္သည့္အခါတြင္ သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္၏ ဇနီးအျဖစ္ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ တိုက္ခန္းေလးထဲမွာေနရသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးရသည္။ ေ၀လမင္းသားနန္းစြန္႕သည့္ သတင္းကို အစိုးရက ထုတ္ျပန္ျခင္းမျပဳေသးမီ သတင္းစာထဲတြင္ ထည့္သြင္းမိသျဖင့္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတိုက္ကို အစိုးရက အာမခံေတာင္းရာ ျမန္မာ့အလင္းက အာမခံမေပးပဲ ျငင္းဆန္သျဖင့္ တိုက္ကို ပိိတ္လိုက္ရသည္။ ဤတြင္ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ သူကိုယ္တိုင္ၾကီးၾကပ္၍ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ထုတ္သည္။ ယင္းမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ျဖစ္ေလသည္။

ျမသန္းတင့္- ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၅)

အခန္း (သံုး)

၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကြယ္လြန္သည့္အခါတြင္ သိန္းေဖျမင့္က ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ေလသည္။ ထိုေဆာင္းပါးအစတြင္ “ကိုခ်စ္ေမာင္ကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ ပ်ားတစ္ေကာင္လို အၿမဲအလုပ္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ ေလသည္“ ဟု သိန္းေဖျမင့္က သူ႕ေဆာင္းပါးကို အစခ်ီထားသည္။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္လည္း ထုိ႕အတူပင္ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို ၾကည့္လိုက္တိုင္း သူမသည္ ပ်ားတစ္ေကာင္လို အၿမဲအလုပ္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဘာက္ေထာ္ မီးရထားဘူတာရံုတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလက္ျပက်န္ခဲ့ေသာ မုဆိုးမ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကိုျမင္ေယာင္ရင္း “သူလိုလူ“ ၀တၳဳဟန္ အတၳဳပၸတိ ထဲက အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သတိရေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွင့္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႕စဥ္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ အသက္သံုးဆယ္စြန္းရံုေလးမွ်သာ ရွိဦးမည္။ “သူလိုလူ“ထဲက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို လည္း ျမင္ေယာင္လာသည္။ “သူလိုလူ” ထဲက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး သည္ လိပ္ျပာမေလး တစ္ေကာင္လို ဖ်တ္လတ္လူးလာပ်ံ၀ဲလ်က္ မ်က္ႏွာျဖဴေတြနွင့္ ဆက္ဆံေနတတ္သည့္ ေခတ္ဆန္သူ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္၊ ထမင္းစားလွ်င္ ဘိုစတိုင္ထမင္းပြဲတြင္ ဇြန္း ခက္ရင္းႏွင့္ ထမင္းစားတတ္သူ ေခတ္ဆန္သူ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ဘုန္းၾကီးဆန္ေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ စာခ်င္းအဆက္အသြယ္ရသြားၾကသည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက ေဆာင္းပါးရွင္ ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္က ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာအယ္ဒီတာ။

ျမသန္းတင့္- ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၄)

တစ္ေနရာက စားပြဲေလးတစ္လံုးေပၚတြင္မူ ဆင္စြယ္ယွက္ထားသည့္ စင္ကေလးခ်ိတ္ထားသည့္ ေမာင္းေလး တစ္လံုး၊ ထမင္းစားရန္ အခ်က္ေပးတီးသည့္ ေမာင္းကေလးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနၾကစဥ္ ထိုေမာင္းေလးတီးသံ ၾကားရသျဖင့္ သူက ဦးေဆာင္ကာ ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ထားသည့္ ဘိြဳင္ကုလား ႏွစ္ေယာက္က အေနာက္တိုင္းညစာမ်ားကို တည္ခင္းေပးေနသည္။

ဆြတ္ပန္းကန္၊ ေနာက္အသားပန္းကန္ ၊ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပန္းကန္မ်ား၊ ေပါင္မုန္႕ ၊ေထာပတ္၊ ငါးျပဳတ္၊ အာလူးျပဳတ္၊ ေဆာ့စ္၊ထမင္းစားၿပီးသည့္ အခါတြင္ သစ္သီးပန္းကန္မ်ား ၊ေနာက္ဆံုးတြင္ ခြက္ေသးေသးေလးမ်ားႏွင့္ထည့္ထားသည့္ ေကာ္ဖီၾကမ္းႏွင့္ ဘီစကြတ္မုန္႕ ပန္းကန္မ်ား။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ထမင္းစားခန္းကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း သူလိုလူ ထဲမွာ ေရးခဲ့သည့္ သူ႕ငယ္စဥ္ဘ၀ကို သတိရေနမိသည္။

“သူလိုလူ“ စာအုပ္အဖြင့္တြင္ စိတၱသုခ အမည္ရွိ ကိုယ္ပိုင္ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ျဖင့္ ေတာရြာတစ္ရြာရွိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ဆြမ္းေကၽြးျပန္လာပံုကို ေရးထားသည္. သူ႕ မိဘမ်ားက ေျမပိုင္၊လယ္ပိုင္၊ စက္ပိုင္ေတြ၊ သူတို႕ တိုက္တစ္လံုးကို ဘိုကေလးေတြရွိသည့္ အဂၤလိပ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ေဒၚဆင္ဘဏ္ တိုက္ခြဲကိုငွားထားည္။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အဂၤလိပ္မ်ား မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းလာခဲ့သည့္ အေနာက္တိုင္းဆန္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားထဲမွ ပထမဆံုး ေလယာဥ္စီးဖူးသူဟု သူကဆိုသည္။

ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတြင္ေဆာင္းပါးေလးေတြ ေရးေနရာက ျမန္မာ့အလင္းအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ သိကၽြမ္းက ေမတၱာ သက္၀င္ ၍ လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္။ အလြန္အေနာက္တိုင္းဆန္ေသာ ေဒၚတင္လႈိင္ႏွင့္ အလြန္ျမန္မာဆန္ေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္တို႕၏ အတြဲကို ကၽြန္ေတာ့ စိတ္ကူးျဖင့္ မွန္းဆၾကည့္ေနမိသည္။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ္မမွီလိုက္ပါ။ လူကိုလည္း မျမင္ဘူးလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ဦးခ်စ္ေမာင္ကြယ္လြန္ၿပီးေနၿပီ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႕ဟစ္တိုင္ သတင္းစာ တို႕ကိုလည္း ပိတ္လိုက္ရေလၿပီ။

ေဒၚတင္လႈိင္သည္ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္လက္ထပ္ၿပီးေသာအခါတြင္ ရန္ကုန္သို႕ လိုက္လာခဲ့သည္။ သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္၏ ဇနီးအျဖစ္ အခက္အခဲမ်ားေတြ႕ရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း ကေလးတစ္ခန္းမွာေနရသည္။ အခန္းေဘးတြင္ ကုလားေတြခ်ည္း၊မီးန႕ံ မဆလာနံ႕ နႏြင္းနံ႕ တို႕ ဖံုးလ်က္။ သူတို႕ ေနသည့္ လမ္းသည္ ကုလားေတြေနသည့္ လမ္းျဖစ္သျဖင့္ သူစိတ္ပ်က္သည္။

ေလဒီရ႕ႈးစီးေသာ ေဒၚတင္လႈိင္ ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးစီးသည့္ ဘုံဘိုင္ေရဖိနပ္ကိုစီးကာ ဘုန္းၾကီးေတြေဆာင္းသည့္ အိမ္ေတာ္ရာထီးၾကီးကို ေဆာင္းသည့္ သတင္းစာဆရာ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ သူ႕ ဇနီးတို႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးျဖင့္ မွန္းၾကည့္သည္။

ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးခ်စ္ေမာင္ တသသ စြဲလမ္းခဲ့သည့္ ကြိဒ္ ၀တၳဳကို မဖတ္ဖူးေသး။

ထမင္း၀ိုင္းတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက ဇြန္းခက္ရင္းတို႕ကို က်င္လည္စြာကိုင္တြယ္ရင္း ကိြဒ္ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပသည္။

“ကိုကိုက ကၽြန္မကို ကြဒ္ အေၾကာင္း ကို မၾကာခဏ ေျပာျပတတ္တယ္ေလ။ ကြိဒ္ ဆိုတဲ့လူက သတင္းစာဆရာလူရိုးလူဆန္းၾကီး။ သူ႕ သတင္းစာလုပ္ငန္းမွာပဲ နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့လူ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြ လူမႈေရးေတြကို နားမလည္ဘူး။ သူ႕မွာ သတင္းစာနဲ႕ တိုင္းျပည္ကို ေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့စိတ္ပဲရွိတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ သူ႕ ရဲ႕ ဇတ္လမ္းဟာ ကြိဒ္ ၀တၳဳ ထဲက ဇတ္လမ္းအတိုင္းပဲ။ ဒီစာအုပ္အေၾကာင္းကို သူ မၾကာခဏေျပာျပတတ္တယ္။ ကၽြန္မကို ဖတ္ခိုင္းတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ သူကိုယ္တိုင္ဖတ္ၿပီး ဘာသာျပန္တယ္။ ကၽြန္မေတာ့ ဒီစာအုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ေနလို႕ လားမသိဘူး။ ဒီစာအုပ္ကို သိပ္ၾကိဳက္တာပဲ။ ရွင္တို႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒီစာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ေပးၾကပါလား။ ကၽြန္မထုတ္မယ္ေလ“

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ကိုျမသန္းျပန္ဗ်ာ ဟုေထာက္ခံသည္။

ကၽြန္ေတာ္ က ဘာမွမေျပာ။ ၿပံဳးရံုသာျပံဳးေနသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြိဒ္ စာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးဖို႕ မေျပာႏွင့္ ျမင္ပင္မျမင္ဖူးေသး။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အား ကြိဒ္ စာအုပ္ကို ျပသည္။ စာအုပ္မွာ စာမ်က္ႏွာေလးရာေလာက္ရွိၿပီး အေတာ္ေဟာင္းႏြမ္းေနေလၿပီ။ အတြင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ခ်စ္ေမာင္ဟု အဂၤလိပ္လို လက္မွတ္ထိုးထားသည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးမွာ ခဲတံနီျပာျဖင့္ မ်ဥ္းသားထားသျဖင့္ တစ္အုပ္လံုး အနီေတြ အျပာေတြ ေရာေနသည္။

ထမင္းစားေသာက္ၿပီးသည့္အခါတြင္ ေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနေလၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြရန္ကုန္ထဲသို႕ မီးရထားျဖင့္ ျပန္ရန္ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာရံုသို႕ ဆင္းလာသည့္ အခါတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ သူကိုယ္တိုင္ ဘူတာရံုသို႕ လိုက္ပို႕သည္။ သူ႕တိုက္က ႏွစ္ထပ္တိုက္၀ါၾကီး။ ၿခံထဲတြင္ ပန္းၿခံႏွင့္၊ဒါန္းႏွင့္ တစ္ေနရာတြင္ မာလီတစ္ေယာက္က ပန္းပင္မ်ားကိုေရေလာင္းကာ အျခားတစ္ေနရာတြင္ မာလီတစ္ေယာက္က ပန္းၿခံစည္းရိုးကို ကပ္ေၾကးျဖင့္ လိုက္ျဖတ္ေပးေနသည္။

ဘူတာရံုသို႕ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ရထားမလာေသး။ ရန္ကုန္ဘက္သို႕ သြားသည့္ ရထားကို ေစာင့္ရဦးမည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ရထားမလာခင္ ဘူတာရံုနားရွိ ေတာင္ကမူေလးေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း စကားေျပာေနၾကသည္။ ရထား၀င္လာသည့္အခါတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ကမူထိပ္တြင္ရပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လက္ျပက်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ပိုးေျပာ့လက္ရွည္ လက္စည္း ၊ေဂ်ာ့ဂ်က္ထဘီ အျပာေရာင္၊ ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္အျဖဴေရာင္ကို ၀တ္၍ လက္ျပက်န္ေနခဲ့သည့္ မုဆိုးမငယ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။

ျမသန္းတင့္- ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၃)

အခန္း (၂)

၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေဆာင္းရက္ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္သိုက္သည္ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာရံုေဘးရွိ ကမူေလးေပၚတြင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ျမက္ခင္းကစိမ္းလဲ့လ်က္။ ၀င္လုဆဲေဆာင္းေနျခည္က ၀င္းပေနဆဲ။ ေဆာင္းေငြ႕ သီသီလႊမ္းထားသျဖင့္ ေလသည္ စူးရွေနသည္။ မီးရထားလမ္း တစ္ဘက္တဲသိုက္မ်ားဆီမွ ေခြးေဟာင္သံ၊ကေလးငိုသံ ၊ သီခ်င္းဆိုသံ ရန္ျဖစ္သံမ်ား ကိုၾကားရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ထို္အသံမ်ားသည္ စတီရီယိုကက္ဆက္တစ္လံုးမွ သူ႕အသံႏွင့္သူ သီးျခား ထြက္လာသကဲ့သို႕ တစ္သံစီထြက္လာသည္။

ေခြးေဟာင္သံက သပ္သပ္၊ သီခ်င္းဆိုသံက သပ္သပ္ ၊ရန္ျဖစ္သံက သပ္သပ္ ၊ကေလးငိုသံက သပ္သပ္ တခါတရံတြင္လည္း ထိုအသံမ်ားသည္ မိုႏိုကက္ဆက္တစ္လံုးမွ အသံမ်ားလို စုၿပံဳ ၍ ဗလံုးဗေထြးထြက္လာတတ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၊ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေမာင္ၾကည္လင္၊ေမာင္ေရေအး (႕ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏တူတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ယခုေတာ့ကြယ္လြန္ၿပီ) တို႕ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အထဲတြင္ မိန္းမသား တစ္ေယာက္ပါသည္။ သူမမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး သည္ အသက္သံုးဆယ္တစ္၀ိုက္ေလာက္မွာ သာရွိိလိမ့္ဦးမည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ရွပ္အက်ီလို ေကာ္လာပိုးေပ်ာ့လက္ရွည္ နံသာေရာင္ကို၀တ္ဆင္ထားၿပီး ခါးတြင္ အျပာေရာင္ ေဂ်ာ္ဂ်က္ထဘီ ကို ၀တ္ထား၏။ ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ျဖဴကိုစီးထား၏။

သူ႕ဆံႏြယ္မ်ားသည္ နဖူးေပၚတြင္ ၀ဲက်ေနၿပီး ေနာက္တြဲထံုးထားေသာဆံပင္မ်ားသည္ ေက်ာေပၚတြင္၀ဲက်ေနသည္။ သူ႕႕ ႏႈတ္ခမ္းက မက္စ္ဖက္တာ ေဆးနီတို႕ စြန္းလ်က္။ သူ၏ စီးကရက္လက္ၾကားညွပ္ပံု၊ စီးကရက္ဖြာပံုတို႕မွာ အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ရီတာေဟး၀ပ္ ႏွင့္တူသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးႏွင္ ့ မိတ္ဆက္ေပးသူမွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက တကၠသိုလ္မွာတက္ရင္း ဒဂုန္တာရာ ဦးစီးထုတ္ေ၀သည့္ တာရာမဂၢဇင္းမွာ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးေနၾကသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ကို ထုတ္ေ၀ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ တာရာမဂၢဇင္းမွာသာ မက လင္းယုန္ဂ်ာနယ္မွာပါ ေဆာင္းပါးေတြ၊၀တၳဳေတြ ေရးၾကသည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္မ်ား ၊မဂၢဇင္းတိုက္မ်ားသို႕ ေန႕တိုင္းလိုလိုေရာက္ၾကသည္။

သူတို႕ တစ္ေတြအပါအ၀င္ စာေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ေတြႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ ညေနေစာင္းသည့္အခါတြင္ ေက်ာင္းသို႕မျပန္ၾကေသးပါ။ ကိုင္းတန္းလမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ လသာလမ္းထိပ္က တရုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္ေကာင္း တစ္အိုးကို မွာကာ လက္ဖက္ရည္ၾ႕ကမ္းေသာက္ရင္း ျငင္းခံုၾကသည္။

တစ္ညေနတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္တိုက္ ရွိရာ ၃၇ လမ္းထိပ္က ေရႊျမန္မာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထုိင္ရင္း ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က
“ခင္ဗ်ားတို႕ကို ဆရာကေတာ္ က ထမင္းစားဖိတ္ေပးပါလို႕ ေျပာေနတယ္“

ဒဂုန္တာရာက ၿပံဳးစနဲ႕နဲ႕ ျဖင့္
“ခင္ဗ်ားတို႕ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလည္း“ ဟုေမး၏။
“ဒီေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြအားလံုးေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားရယ္ ကိုၾကည္လင္ရယ္၊ ကိုျမသန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကိုေရေအးရယ္“

ဒဂုန္တာရာက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးစစ လုပ္ေနသည္။
“ေနစမ္းပါဦးဗ်။ ဆရာကေတာ္ဆိုတာဘယ္သူလဲ“
“ေဒၚတင္လႈိင္ေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚတင္လႈိင္ကို ဆရာကေတာ္လို႕ ေခၚတာဗ်“
သည္ေတာ့ မွ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကိုေျပာမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိေတာ့သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ စစ္မျဖစ္မီက ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူလားမေျမာက္ခင္ကတည္းက စာေပေလာကထဲသို႕ ၀င္ခဲ့သူ။ သူက တရံေရာအခါ ဆိုသည့္ သူ႕ေဆာင္းပါးေလးထဲတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ အလုပ္လုပ္ပံု၊ ဦးခ်စ္ေမာင္လို သတင္းစာဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ သူေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ပံု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တိုက္တြင္ ဆရာၾကီးပီမိုးနင္းႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ပံု၊ စသည္တို႕ ကိုလြမ္းစရာေရးသားထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိလာသည္။ သူကဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကို ဆရာ ဟုေခၚၿပီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို ဆရာကေတာ္ဟု ေခၚသည္။

တစ္ခါတရံတြင္လည္း ေဒၚတင္လႈိင္ဟုပင္ေခၚတတ္သည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္ မဟာေအာင္ ဟူေသာအမည္ျဖင့္ေရးခဲ့ေသာ ၀တၳဳတိုေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနသည္။ တစ္ပုဒ္မွာ ကပၸတိန္ျမင့္ေမာင္ ဆိုသည့္ ၀တၳဳတိုေလးျဖစ္သည္။ စစ္ေတာင္းတံတားမွ ဆုတ္လာခဲ့ရေသာ ဘုရင့္ေကာ္မရွင္ရသည့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား ကပၸတိန္ တစ္ေယာက္ ၏ လြမ္းစရာဇာတ္လမ္းေလး။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာ ၀ီလွ်ံေကာင္းပါး၏ သည္ ေဆာ္လစ္တာရီ ရီပါး ဆိုသည့္ ကဗ်ာေလးကို ၀တၳဳအျဖစ္ ျပန္၍ ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။

စစ္ၿပီးခါစတြင္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ အမည္ျဖင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္၀တၳဳတိုေလးမ်ားကို ေရးခဲ့သည္။ “ေမာင့္ကို ေသေစညြန္းေရာ့သလား“ “ေနာ္မူေဂး“ “ခ်စ္ပါနဲ႕ ေမာင့္ကို“ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္ အခါတြင္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ဘုန္းေမာင့္တစ္ေယာက္တည္းရယ္ ျဖင့္ နာမည္ၾကီးေနေလၿပီ။ တာရာမဂၢဇင္းထဲတြင္လည္း ေလလြင့္ေနေသာ သတို႕သား “ေတာေလတဲ့ တံတ်ာရွင္“ ဆိုသည့္၀တၳဳတိုေလးမ်ားကို ေရးသားေနေလၿပီ။ ထိုမွေနာင္ပိုင္းတြင္ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ကို ဦးစီးထုတ္ေ၀ေနေလၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေၾကာင္းကို ေတြးေနစဥ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက စီးကရက္ကို တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ဖြာရင္း သူ႕ စာေပခရီး၊သူ႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္တို႕ ကို ေျပာျပေနသည္။ ေျပာသံမွာ ရွင္းလင္းျပတ္သားသည္။ သို႕ေသာ္ တိုးတိတ္ညင္သာသည္.။

“ကၽြန္မေလ ကိုကိုရဲ႕ (႕ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက ဦးခ်စ္ေမာင္ကို ကိုကို ဟုေခၚသည္) ရည္မွန္းခ်က္ေတြေအာင္ျမင္ေအာင္ဆက္လုပ္ခ်င္တယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္လို တိုင္းျပည္က အားထားရမယ့္ ဂ်ာနယ္ၾကီးတစ္ေစာင္ထုတ္ခ်င္တယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မွာ ဒါေတြကို ျပင္ ဆိုၿပီးလက္ညဳိးၾကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေထာက္ျပထားတဲ့ ေခါင္းစည္းကို ရွင္တို႕ မွတ္မိၾကဦးမွာပဲ။ ေအာက္မွာ “မေၾကာက္မညွာ မ်က္ႏွာမေရြး မွန္တိုင္း ေရးပိမ့္ “ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးပါတယ္ေလ။ အဲဒီအခန္းမွာ တိုင္းျပည္အတြက္ အေ၇းတၾကီးလိုအပ္တဲ့ အရာေတြကို ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွမေထာက္ပဲ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေထာက္ျပခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အားထားရတဲ့ ဂ်ာနယ္ၾကီးတစ္ေစာင္ျဖစ္လာခဲ့တာေပါ့။ ဂ်ာနယ္ကိုေတာ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ပဲ ဆက္ထုတ္မယ္။ ဒီနာမည္ဟာ ကိုိကိုေပးခဲ့တဲ့နာမည္ေလ။ သူ ျမန္မာ့အလင္းကထြက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္အရင္းအႏွီးကေလးနဲ႕ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ထုတ္မယ္ ဆိုကတည္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို သူပဲ စဥ္းစားခဲ့တာပဲ။ အဂၤလိပ္လိုနာမည္ေတာ့ The Weekly Thunderer တဲ့. မိုးၾကိဳးသြားေပါ့။ လန္ဒန္တိုင္း သတင္းစာၾကီးက ဆန္းေဒးတိုင္း ဆိုၿပီး အပတ္စဥ္ ထုတ္ေတာ့ အဲဒီေအာက္မွာ ဒီစာတန္းပါတယ္။ ဒီစာတန္းကို ကိုကို သေဘာက်ၿပီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ကို အဂၤလိပ္လို ဒီနာမည္ ေပးလိုက္တာ။

“ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ေအာင္ျမင္ရင္ သတင္းစာဆက္ထုတ္မယ္။ သတင္းစာကိုလည္း ျပည့္သူ႕ဟစ္တိုင္ ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕ပဲ ဆက္ထုတ္မယ္။ ဒါလဲ သူေပးခဲ့တဲ့နာမည္ပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ ၀တၳဳေလးေတြေရးမယ္။ မိန္းမေတြရဲ႕ စရိုက္ကိုေဖာ္ျပတဲ့ ၀တၳဳမ်ိဳးေတြေပါ့ေလ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ေတြရဲ႕ ဘ၀၊ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ စရိုက္ကို ေဖာ္ျပတဲ့ ၀တၳဳ ေတြကို ကၽြန္မေရးခ်င္ေနတယ္။ ဂ်ာနယ္တို႕ သတင္းစာတို႕ ထုတ္ျဖစ္ရင္လည္း ရွင္တို႕က ၀ိုင္းကူၾကပါ“

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မရပ္ခင္ တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆာင္းပါး အတိုအစေလးေတြ ေ၇းရဖူးသည္။ ထုိေဆာင္းပါးတိုေလးမ်ားကို သူမသတိျပဳမိပံုရသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ၾကီးမားေသာ၊ဇြဲၾကီးေသာ၊အပင္ပန္းခံႏိုင္ေသာ၊အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ရုပ္ပံုလႊာကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။

ထုိစဥ္က သူသည္ေဘာက္ေထာ္ဘုူတာရံုစာေရးတန္းတစ္ဘက္ရွိ မဂၤလာလမ္းေထာင့္တြင္လားမသိ။ တိုက္သစ္တစ္လံုးတြင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ထမင္းစားဖိတ္သျဖင့္ ေရာက္သြားသည့္အခါတြင္ က်ယ္ျပန္႕ ခမ္းနား၍ အေနာက္တိုင္းဆန္ေသာ ထမင္းစားခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသည္။

မွန္ျပတင္းၾကီးမ်ားတြင္ လိ္ေမၼာ္ေရာင္ ခန္းဆီးရွည္ေတြကာထားၿပီး ၾကမ္းျပင္တြင္ ႏိုင္ငံျခားမွလာေသာ မိုးေဇ ေက်ာက္ျပားေတြ ခင္းထားသည္။ မိုးေဇေက်ာက္ျပားမ်ားမွာ ပန္းပြင့္ေတြ ပန္းကြက္ေတြ ပံုေဖာ္ထားသျဖင့္ ပန္းေကာ္ေဇာၾကီးတစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသည္ႏွင့္တူသည္။ မ်က္ႏွာက်က္တြင္ ပန္ကာက ျဖည္းညင္းစြာလည္လ်က္။ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ဂ်ာမနီလုပ္ေရခဲေသတၱာ ၊ပန္းကန္ဗီရို၊ေျပာင္လက္ေတာက္ပေသာ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ထမင္းစားပြဲရွည္၊လွပသပ္ရပ္သည့္ ထမင္းစားစားပြဲသံုး မတ္တပ္ကုလားထုိင္မ်ား၊စားပြဲေပၚက ဖန္ခြက္မ်ားထဲတြင္ ေတာင့္ေနေအာင္ ေကာ္တိုက္ၿပီး ကန္ေတာ့ပံုထိုး၍ ထည့္ထားသည့္ ျဖဴေဖြးသန္႕ရွင္းေသာ လက္သုတ္ပု၀ါမ်ား။

ျမသန္းတင့္- ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၂)

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြလို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္ၾကသည္။ အစ္မၾကီးနွင့္ ေမာင္ငယ္ တစ္ေယာက္လုိရင္းႏွီးၾကပါသည္။

ၿမိဳ႕ထဲသို႕ေ၇ာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕အလုပ္တိုက္ခန္းကို မ၀င္ပဲျပန္ေလ့မရွိ။ သူ႕အလုပ္ခန္းတြင္ေန႕လည္စာစားသည္။ ခိ်န္းစရာရွိသည့္လူေတြကို သူ႕အလုပ္ခန္းမွာ ခ်ိန္းေတြ႕သည္။ အေရးတၾကီးစာေရးစရာရွိလွ်င္ သူ႕အလုပ္ခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္စာေရးသည္။

သူ႕သားၾကီးေမာင္သိန္းတန္ကို ဆံုးမ၍ မရလွ်င္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္လာၿပီး ေမာင္သိန္းတန္အေၾကာင္းကို တိုင္တန္းသည္။

“ကိုျမသန္းရဲ႕ တူကို ၾကည့္ေျပာစမ္းပါဦး။ အိမ္ကပစၥည္းေတြကို ယူေရာင္းျပန္ၿပီ။ “ဟုေျပာတတ္သည္။

ေတာ္ေတာ္ၾကာအေမ့ေသတၱာကို ကန္႕လန္႕ဖြင့္ၿပီး ေငြတစ္ေထာင္ယူသြားျပန္ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ အေမ့စိန္နားကပ္ကို ယူသြားျပန္ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ အေမ့စိန္လက္စြပ္ကို ယူသြားျပန္ၿပီ။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ သူ႕သားေမာင္သိန္းတန္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႕ကို အပ္ပါသည္။
“ရွင္တို႕ၾကိဳက္သလို ဆံုးမပါ။ ဒီေကာင္ကလဲ ရွင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ အထင္ၾကီးတာ။ ရွင္တုိ႕ေျပာမွပဲနားေထာင္တယ္။ ၾကည့္ေျပာၾကစမ္းပါဦး“

ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေရာ ေမာင္သိန္းတန္ကိုေဆြးေႏြးဆံုးမၾကပါသည္။

“ဦးေလးကလဲ အဘြားၾကီးက ဒီလိုလုပ္ေပးမွျဖစ္တာဗ်။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတာင္းရင္ေပးခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီတစ္ခါတည္းပါ။ ေနာင္ေတာ့မလုပ္ေတာ့ပါဘူး“

သုိ႕ရာတြင္ေမာင္သိန္းတန္သည္ သည္တစ္ခါတည္းပါဆိုၿပီး ေနာင္တြင္လည္း ထိုအတိုင္းပင္လုပ္ၿမဲတိုင္းလုပ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေနာက္ဆံုးတြင္လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကပါသည္။ ေမာင္သိန္းတန္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရွ႕မွာသာ ေကာင္းၿပီ ေကာင္း႕ရဲ ႕ နဲ႕ ေျပာၿပီး ေနာင္ေတာ့ သူထင္ရာသူ လုပ္သြားသည္ခ်ည္းျဖစ္ပါသည္။

သို႕ရာတြင္ ထူးဆန္းသည္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ထုိသားကိုအခ်စ္ဆံုးျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးအေခါက္ အင္းစိန္ေတာရက ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာၿပီးသည့္အခါတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ အလုပ္ခန္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ေန႕တိုင္းမေရာက္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္စိမွာပိုမြဲလာသျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲသို႕ေန႕တိုင္းမထြက္။ တစ္ပတ္မွ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္သာ ထြက္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲသို႕ ေရာက္လွ်င္မူ သူ႕အလုပ္ခန္းသို႕ ကၽြန္ေတာ္၀င္ၿမဲ။

သူမဆံုးခင္တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကမူ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ေဆးေပါ့လိပ္အရွည္ၾကီးကို ဖြာရင္း ေခ်ာင္းေတြတဟြပ္ဟြပ္ ဆိုးေနသည္။ သူ႕မွာ ၁၉၅၅ ေလာက္တုန္းက တီဘီေရာဂါျဖစ္ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကစိုးရိမ္၍ က္ုိေအာင္ေဇယ်ကို သတိေပးသည္။
“ကိုေအာင္ေဇယ် အဘြားၾကီးကိုၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးက်သြားတယ္။ ေခ်ာင္းေတြကလဲသိပ္ဆိုးတာပဲ။ေဆးလိပ္ကလည္း ေသာက္တုန္းပဲ။ နည္းနည္းပါးပါးသတိေပးပါဦး။“

ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ကြယ္ရာတြင္ အဘြားၾကီးဟု သူ႕ႈသားေမာင္သိန္းတန္ ေခၚသလိုေခၚတတ္သည္။ တစ္ခါတြင္ ေနာက္တြင္ သူေရာက္ေနမွန္းမသိပဲ အဘြားၾကီးဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနသံကို ၾကားသြားသျဖင့္ “ရွင္ ကၽြန္မကို ဘာလို႕ အဖြားၾကီးလို႕ေခၚရတာလဲ “ ဟုဆိုကာ သံုးေလးရက္ေလာက္စိတ္ေကာက္ေနသည္။

ေနာက္ သံုးေလးရက္ေလာက္ရွိေတာ့မွ…

“ဘာသာေရးသေဘာနဲ႕ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရွင္တို႕ ေျပာတာဟုတ္သားပဲ။ ကၽြန္မက ေသရမွာမေၾကာက္ဖူး။ ဇရာနဲ႕ ဗ်ာဓိကိုေတာ့ သိပ္ေၾကာက္တယ္“ ဟုကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာဖူးသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကိုေအာင္ေဇယ်ကိုေျပာသည့္အခါတြင္
“ခင္ဗ်ားကလဲ သူက အဂၤလိပ္ဆ၇ာ၀န္ကို လံုး၀ျပတာမဟုတ္ဘူး ။ သူ႕ေဆးနဲ႕ သူ ကုေနတာ။ေျပာလို႕ ဘယ္ရမလဲ“ ဟုေျပာသည္။

ေနာက္ပို္င္း ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕အလုပ္ခန္းကိုေရာက္သည့္အခါတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကိုမေတြ႕ရေတာ့။ အိမ္မွာနားေနသည္ဟုသာ ကိုေအာင္ေဇယ်က ကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သာမန္ ေလာက္ပဲ သေဘာထားလိုက္သည္။ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္သည္ဟု မထင္။

“အဘြားၾကီးေနေကာင္းလား“ ဟုကၽြန္ေတာ္ေမးတိုင္း ကိုေအာင္ေဇယ်က ေကာင္းပါတယ္ ဟု ေျဖသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ေပါ့ေပါ့သေဘာထားခဲ့သည္။

သူမဆံုးခင္ ငါးရက္ေလာက္အလိုတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေနာ္ရထာလမ္း ႏွင့္ ၄၈ လမ္းေထာင့္ရွိ သူတို႕၏ အလုပ္ခန္သို႕ ထံုးစံအတိုင္းေရာက္သြားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း

“ကိုေအာင္ေဇယ် အဘြားၾကီးေနေကာင္းရဲ႕လား“ဟုေမး၏

ကိုေအာင္ေဇယ်ကလည္းထံုးစံအတိုင္း “ေကာင္းပါတယ္“ ဟုေျဖသည္။ သည့္ထက္ဘာမွမေျပာ။

ေနာက္ငါးရက္အၾကာတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏နာေရးေၾကာ္ျငာကို သတင္းစာမ်ားထည္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခါ အၾကီးအက်ယ္တုန္လႈပ္အံ့ၾသသြားသည္။ ကိုေအာင္ေဇယ်သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခြန္းမွမေျပာ။ ေနထိုင္မေကာင္းဟုပင္ စကားမဟ။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခုတ္တရေမးသည္ကိုပင္ ေနထိုင္ေကာင္းပါတယ္ ဆိုသည့္စကားမွ်သာ ေျဖသည္။

တကယ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့ကို နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေျပာဖို႕ေကာင္းသည္။ သည္ေလာက္ရင္းႏွီးပါလွ်က္ႏွင့္ သူအသက္ရွင္ေနစဥ္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ မေတြ႕လိုက္၇သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ အသုဘသို႕ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားသည္။ သူကိုယ္တိုင္ၾကီးၾကပ္ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသာ တိုက္အိမ္သစ္ၾကီး ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းတြင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ အေလာင္းကို လွလွပပ ျပင္ဆင္ထားသည္။ သူၾကိဳက္တတ္သည့္ ေယာထဘီကို လႊမ္းလ်က္၊ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ဇာပ၀ါ ပါးပါးအုပ္လ်က္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အေလာင္းကိုသြားမၾကည့္ေတာ့ပါ။ အေ၀းမွသာ လွမ္းၾကည့္ရင္း

“ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေနႏိုင္တဲ့လူဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေသေသခ်ာခ်ာေမးပါလ်က္နဲ႕ ေနေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးေျဖတယ္။ တကယ္လို႕သာ ေနထိုင္မေကာင္းမွန္းသိရင္ ကၽြန္ေတာ္လာမေတြ႕ရပါလား။ ခုေတာ့ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ေလးမွာေတာင္ မေတြ႕လိုက္ရေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ကိုေအာင္ေဇယ်ကို အျပစ္တင္သည္။ သူက ေလသံေပ်ာ့ေလးျဖင့္
“ခင္ဗ်ားလည္း သူ႕အေၾကာင္းကိုသိသားပဲ။ သူေနထိုင္မေကာင္းတာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာရဘူးတဲ့။ ေျပာရင္ ေဆးရံုတက္ဖို႕၊ ဆရာ၀န္ျပဖို႕ ေျပာၾကလိမ့္မယ္တဲ့။ သူ႕ေဆးနဲ႕သူ ကုမယ္တဲ့။ မလုပ္ခ်င္တာကို မိတ္ေဆြေတြတိုက္တြန္းလို႕ သူက မလုပ္ပဲေနရင္ မိတ္ေဆြေတြလည္း စိတ္ဆင္းရဲ သူလည္းစိတ္ဆင္းရဲမယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာနဲ႕ ဆိုလို႕ ထိန္ခ်န္ထားရတာ“

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေအာင္ေဇယ်ကိုေကာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကိုပါ အျပစ္တင္ေနမိသည္။ သူ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို တစ္ေယာက္တည္း ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊မိတ္ေဆြေတြကိုပင္ အသိမေပးေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး။

ခင္မင္ရင္းႏွွီးေသာ ကၽြန္ေတာ့ကို ပင္ အသိမေပးေသာၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူတို႕ ကဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအေၾကာင္း ကိုေရးခိုင္းတိုင္း ထိုကိစၥသည္ ေခါင္းထဲတြင္ေပၚလာတတ္သည္။ အဖုအထစ္ ဆိုသည္ မွာ ထိုကိစၥျဖစ္ပါသည္။

ျမသန္းတင့္- ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၁)

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ အေၾကာင္းကို ေရးမည္ဟု စိတ္ကူးမိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ သို႕ရာတြင္ မေရးျဖစ္ခဲ့။ သူကြယ္လြန္ၿပီးကာလတုန္းက ခင္ပြန္းသည္ ဦးေအာင္ေဇယ်၊သားျဖစ္သူ ေမာင္သိန္းတန္ ႏွင့္ ေမာင္မိုးဟိန္းတို႕က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္္မမေလး၏ အမွတ္တရအျဖစ္ စာအုပ္ထုတ္မည္ဟု စီစဥ္ခဲ့ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ့ထံ စာမူလာေတာင္းတတ္သည္။ ကိုေအာင္ေဇယ်က
“ ခင္ဗ်ားဆီက စာမူကိုေစာင့္ေနတယ္။ ေဒၚမမေလး အေၾကာင္းကို စာအုပ္ထုတ္ရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာမူမပါဘဲနဲ႕ မထုတ္ဘူး“ ဟုကၽြန္ေတာ့ကို အက်ပ္ကိုင္သည္။

ေမာင္သိန္းတန္ကလည္း “ဦးေလးေရးမွျဖစ္မယ္ ၊ေမေမ့အေၾကာင္းကို ဦးေလးအသိဆံုး၊ဦးေလးနဲ႕အရင္းႏွီးဆံုး၊ ဒီေတာ့…ဦးေလး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးပါ။ ေမ့ေမ့အေၾကာင္းေကာင္းတာေရာ၊မေကာင္းတာေရာ“ ဟုမၾကာခဏ လာ၍ ေျပာတတ္သည္။ သူ႕ သားငယ္ေမာင္မိုးဟိန္းကလည္း “ဦးေလးဆီက ေကာ္ပီမရလို႕ မထုတ္ရဘူး“ဟု သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ခုိညည္းသလိုညည္းသံေလးျဖင့္ ေျပာတတ္သည္။ သူ႕သမီးခင္ေလးျမင့္က “ဦးေလး ေမေမ့အေၾကာင္းေရးမယ္ဆို ဘာျဖစ္လို႕မေရးေသးတာလဲ“ ဟု ကၽြန္ေတာ့ကို တဖြဖြ ေမးတတ္သည္။

သို႕ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မေရးျဖစ္ခဲ့။

အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲတြင္ အဖုအထစ္ တစ္ခုရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ႏြယ္ကာ သူ႕ခင္ပြန္း ကိုေအာင္ေဇယ်အေပၚတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အဖုအထစ္တစ္ခု ရွိေနသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲတြင္ ေရးခ်င္စိ္တ္မေပၚ။ သူတို႕တိုက္တြန္းတိုင္း ေရးမယ္ ဟု သာ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ေရး၍ မရ။

အဖုအထစ္ ဆိုသည္မွာ အျခားမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူတို႕ မိသားစု အထူူးသျဖင့္ သူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံၾကားက ဆက္ဆံေရးျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ႏွင့္ ၁၉၄၅-၅၀ တ၀ိုက္မွာတည္းက လူခ်င္းခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္။ သူ႕အိမ္သည္ ကၽြန္ေတာ့ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ျဖစ္သည္။ တခါတရံတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕အိမ္မွာပင္သြာ၍ တစ္လကိုးသီတင္း ေနလိုက္ေသးသည္။ သူ႕ ခင္ပြန္း ကိုေအာင္ေဇယ်နွင့္ကား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေနခဲ့ၾကကတည္းက ခင္မင္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ေဇယ် ေတာခုိရာမွျပန္လာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အဆက္အသြယ္မျပတ္၊တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေျပာမနာဆိုမနာေတြျဖစ္သည္။ ထိုခင္မင္ရင္းႏွီးေသာဆက္ဆံေရးသည္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ကြယ္လြန္ခိ်န္ အထိ၊ယေန႕အထိ အေျခအေနမပ်က္ရွိေနေသးသည္။ သူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ဆက္ဆံေရးသည္ စာေပမိတ္ေဆြသေဘာမွ်သာမက ပုဂၢိဳလ္ခ်င္း မိသားစုခ်င္းပါ ရင္းႏွီးေသာဆက္ဆံေရးျဖစ္ပါသည္။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ အေၾကာင္းကိစၥၾကီးငယ္ရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လာတိုင္ပင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အေၾကာင္းကိစၥရွိလွ်င္ သူတို႕ႏွင့္ တိုင္ပင္သည္။ တစ္ခါတရံတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ အိပ္သည့္ကုတင္ေပၚသို႕ တက္အိပ္သည္အထိရင္းႏွီးၾကသည္။

သူ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ အ၀တ္ဘီရို ကိုဖြင့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္သည့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏လက္ေရးျဖင့္ ေရးထားသည့္ မွတ္တမ္းတစ္ခုကိုရွာဖူးသည္။ ထုိစဥ္က သူ႕အ၀တ္ဘီရိုကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ၏ အ၀တ္ဘီရိုမွာ ေလးဆင့္ရွိသည့္ကၽြန္းဗီရိုၾကီးျဖစ္ရာ ထုိဗီရိုၾကီးထဲတြင္ အ၀တ္အစားေတြ အျပည့္။ ထဘီေတြခ်ည္းပင္ အထည္သံုးေလးရာေလာက္၇ွိမည္ထင္သည္။ဗီရိုေအာက္ဆံုးတစ္ထပ္လံုး ထဘီေတြအျပည့္။

သူတို႕အလုပ္မွျပန္လာသည့္အခါတြင္ အိမ္တြင္က်န္ခဲ့သည့္ကၽြန္ေတာ့ အားစာအုပ္ေတြ႕ ၿပီလားဟု သူတို႕ကေမးၾကသည္။

“စာအုပ္ေတာ့မေတြ႕ဘူး။ ထဘီေတြပဲေတြ႕တယ္“ဟု ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္သည္။
“ဟင္ ရွင္ထဘီေတြကိုေလွ်ာက္ဖြသလား“
“ဖြေတာ့မဖြပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာမ်ား မွတ္တမ္းစာအုပ္ရွိသလားလို႕ လိုက္ရွာရတာေပါ့။ အေပၚအဆင့္ေတြမွာမရွိေတာ့ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ ကိုလိုက္ရွာတာေပါ့။ အဲဒီမွာလည္း မေတြ႕ ပါဘူး။ ထဘီေတြခ်ည္းပါပဲ။ ထဘီေတြကလည္းမ်ားလွခ်ည္လား။ ဘယ္ႏွစ္ထည္မ်ားလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး“

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက ဆယ္လက္မေလာက္ရွိသည့္ မအုန္းမယ္ ေဆးေပါ့လိပ္ၾကီးကိုေကာက္၍ မီးညွိရင္း
“ငါးရာ“ ဟုေျဖသည္။

“အလိုေလး မ်ားလွခ်ည္လား ေဒၚမမေလးရာ။ ဒါေတြကိုအကုန္၀တ္ႏိုင္လို႕လား ။ တခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးေတြမ်ား သံုးေလးထည္နဲ႕ ၿပီးေနရတာ။ ေဒၚမမေလး ထဘီက မမ်ားလြန္းဘူးလား“
“အကုန္ေတာ့မ၀တ္ေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ထဘီေတြက ကၽြန္မငယ္ငယ္အပ်ိဳတုန္းက၀တ္ခဲ့တဲ့လံုခ်ည္ေတြ။ တခ်ိဳ႕လည္း တခါႏွစ္ခါပဲ ၀တ္ဖူးေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မ၀တ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ မ၀တ္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းသိမ္းထားလိုက္တာပဲ။ ေနာက္ထပ္ အသစ္အဆန္းေပၚေတာ့လည္း ၀ယ္ၿပီး၀တ္တဲ့အခါ၀တ္ေပါ့။ မ၀တ္ရေသးတဲ့ထဘီေတြလည္းအမ်ားၾကီးက်န္တာေပါ့“

ကၽြန္ေတာ္က အ၀တ္အစားအဆန္းအျပား၀တ္ခ်င္း၊အမ်ားအျပားထားရွိခ်င္းတို႕ကို အျပစ္ဆိုေ၀ဖန္သည္။

“ဒါကကၽြန္မရဲ႕ ၀ါသနာကိုး၊ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ကၽြန္မငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေကာင္းေကာင္း၀တ္ခ်င္တယ္၊ေကာင္းေကာင္းေနခ်င္တယ္။ရွင္ကေတာ့ ဘူဇြာလို႕ ေျပာခ်င္ေျပာမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ကၽြန္မက အ၀တ္အစား၀ါသနာပါတာကိုး“

တစ္ခါကလည္း သူတို႕ေတြအလုပ္သြားေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႕ လင္မယားအိပ္ခန္းထဲသို႕ ၀င္ေနခဲ့သည္။
ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့အားဆိုင္ရာတို႕ကလိုက္လံရွာေဖြေနသျဖင့္ သူတို႕ အိမ္သုိ႕ သြား၍ ေရွာင္တိမ္းေနရသည္။ ေဘာက္ေထာ္ျပည္သာယာလမ္းသူတို႕အိမ္မွာ လူသူအဆက္အသြယ္ေ၀းသည္။ ေခ်ာင္က်သည္။ ထို႕ ေၾကာင့္ သူတို႕အိမ္သို႕ သြား၍ေနခ်င္းျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ သူတို႕ ၏ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ လာတတ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံက အလုပ္သြားၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့အား အိပ္ခန္းထဲသို႕သြင္းထားပစ္ခဲ့ကာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေပးထားတတ္ခဲ့ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႕အိပ္ခန္းထဲက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏မွန္တင္ခံုကို သတိျပဳမိသည္။ မွန္တင္ခံုေပၚတြင္ အလွအပပစၥည္း အေကာင္းစားေတြအျပည့္။ ရက္ဗလြန္ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေရာင္စံု၊ခရစ္စယန္ေဒါ ေရေမႊးပုလင္းဆိုက္မ်ိဳးစံု၊ပြန္း ယာ့ဒ္ေလ စေသာ ေပါင္ဒါအမ်ိဳးစံု။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ သူ႕ကိုယ္သူဖိုသီဖတ္သီျဖင့္ဘယ္ေတာ့မွလူျမင္မခံ။ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ အၿမဲတမ္း ေၾကာ့လြင္ေနေအာင္ ၀တ္စားဆင္ယင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ေလာ္လီဆန္းျပားသည့္ အ၀တ္အစားမ်ိဳးေတာ့၀တ္ေလ့မရွိ။ ထုိစဥ္ကအင္ဒိုနီးရွား၀မ္းဆက္ေတြ ေခတ္မစားေသး။ သုိ႕ေသာ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ ၀မ္းဆက္ကို ၀တ္ေနၿပီ။ သူ၀တ္သည့္၀မ္းဆက္မွာ အေရာင္ရင့္ အေရာင္မႈိင္းမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္သူ႕အရြယ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ယံု ၀တ္စားဆင္ယင္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။

သၾကံန္လက္ေဆာင္

သၾကံန္လက္ေဆာင္

သၾကံန္ေတာ္ ခါတန္ခူးမို႕
တိမ္ဦးက သံ၀ါ၀ါ
မိုးေျဖာက္ေျဖာက္ရြာ။
ကိုယ္တို႕ဆီမွာ ရြာပါစ ေမး
မရြာလွ်င္ ေရႊလြန္ပြဲကို
ႏႊဲလိုက္ပါ့ေလး။

ေငြမိုးေရ ခ်ိဳခ်ိဳေသာက္လို႕
ပိေတာက္က ပင္ေပၚမွာ
၀င္းထိန္လို႕၀ါ။
ကိုယ္တို႕ဆီမွာ ၀ါပါစေမး
မ၀ါလွ်င္ ေရႊေတြပိန္းေအာင္
လိမ္းလိုက္ပါ့ေလး။

ပိေတာက္ေတြေရႊြ၀ါလူးေတာ့
ရြာဦးက ညံစာစာ
ေမာင္းဗံုကသာ ။
ကိုယ္တို႕ဆီမွာ သာပါစေမး
မသာလွ်င္ ဗံုသမားကို
အားကူပါ့ေလး။

ေငြမိုးေရ ခ်ိဳခ်ိဳေသာက္လို႕
ပိေတာက္ကေရႊမ်က္ႏွာ
ေမာင္းဗံုကသာ
ကိုယ္တို႕ဆီမွာ မာပါစေမး
မယ္မာေအာင္ ေစတီဦးက
ေမာင္မာေအာင္ ေစတီဦးက
ႏွစ္ကူးခ်ိိန္တာေရသြန္း
လြမ္းပါ့မယ္ေလး ။ ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ (ေမ ၁၉၃၆)