ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး …ေမတၱာပန္းပြင့္ …အစ္မၾကီးဂ်ာေနဂ်ိဳ..ပန္ခ်ာပီမိန္းမေခ်ာနဲ႕ တူတဲ့စာေရးဆရာမ (အပိုင္း ၂ )

ဆရာျမသန္းတင့္ က ၁၉၄၅-၅၀ တစ္၀ုိက္ေလာက္ကတည္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးနဲ႕ လူခ်င္းခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ၁၉၅၉ မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးေတာ့လည္း သူ႕ေနာက္အိမ္ေထာင္ ဦးေအာင္ေဇယ်နဲ႕ က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ကတည္းက ခင္မင္ခဲ့ၾကတာမို႕ စာေပမိတ္ေဆြသေဘာမက ပုဂၢၢိိိဳလ္ ခ်င္း မိသားစုခ်င္းပါ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆက္ဆံေရး ပံုစံမ်ိဳး လို႕ ေရးထားပါတယ္။

ဒီလိုစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္က ေရးဖြဲ႕ ထားတဲ့ပံုရိပ္ ဆိုေတာ့ မေရႊမိ သိခ်င္သမွ် ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို စံုစံုလင္လင္ပါပါတယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ ခပ္ပါးပါးပါပဲ။

ဒီစာအုပ္ဟာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဘ၀၊စာေပဘ၀ေတြကို အေကာင္းဆံုးျခယ္မႈန္းထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လု႕ိ   ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

စာေရးဆရာမ၊ဂ်ာနယ္၊သတင္းစာထုတ္ေ၀သူ၊တိုင္းရင္းျမန္မာ့ေဆးပညာကိုေလ့လာလုိက္စားၿပီးကုသေပးသူ၊အဲဒီေခတ္ၾကီးတုန္းက အမိ်ဳးသမီးေတြထဲမွာရွားပါးလွတဲ့၊အမ်ိဳးသားေတြနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခားခရီးသြား၊အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူ စတဲ့ စာဖတ္သူေတြ အေပၚယံျမင္ရတဲ့ပံုရိပ္ေတြ မကပဲ ခန္းဆီးေနာက္ကြယ္က ဘ၀ ကိုပါျမင္ေအာင္ ဖြဲ႕ထားတဲ့စာအုပ္ပါ။

အလွအပ၊အေကာင္းၾကိဳက္ပံုကို အိပ္ခန္းထဲက ဘီရုိမွာ ထဘီ အထည္ ငါးရာေလာက္ရွိၿပီး အလဲလဲ၀တ္တယ္၊မွန္တင္ခံုေပၚမွာ အလွအပ အသံုးအေဆာင္ အေကာင္းစားေတြအျပည့္၊ရယ္ဗလြန္ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးအေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ခရစ္စယန္ဒီေယာ ေရေမႊးပုလင္း ဆိုက္စံု၊ေပါင္ဒါဘူးမ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ ရတာနဲ႕ သရုပ္ေဖာ္ထားတယ္။

၁၉၅၀ သူတို႕ စခင္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀တ္စားဆင္ယင္ထားပံုကို ေတာ့ ရွပ္အက်ီလိုေကာ္လာ ပိုးေပ်ာ့ လက္ရွည္ နံ႕သာေရာင္၊ အျပာေရာင္ေဂ်ာ္ဂ်က္ထမီ ၀တ္ၿပီး ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ အျဖဴေရာင္ ၀တ္ထားတယ္ လို႕  ေရးထားတယ္။

ခမ္းခမ္းနားနားေနထိုင္တတ္တာကိုေတာ့ …က်ယ္ျပန္႕ခမ္းနားၿပီး အေနာက္တိုင္းဆန္တဲ့ ထမင္းစားခန္း၊ မွန္ျပတင္းၾကီးမ်ားတြင္ လိမ္ေမာ္ ေရာင္ခန္းဆီးရွည္ၾကီးေတြကာထားၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံလုပ္ေရခဲေသတာ၊ေျပာင္လက္ေတာက္ပတဲ့ မေဟာ္ဂနီေရာင္ထမင္းစားစားပြဲ… ၊အိမ္ငွားေနတာေတာင္ သံအရာရွိေတြေပးတဲ့ လခမ်ိဳး ေပးၿပီး ေနပံု၊အစားအေသာက္ေကာင္းစားပံု၊ ဆီတစ္ပိႆာ သံုးက်ပ္ေခတ္မွာ အိမ္က မီးဖိုေခ်ာင္ေစ်းဖိုးက တစ္ေန႕႕   တစ္ရာေလ်ာ့မယ္ မထင္ စတာေတြနဲ႕ ရုပ္လံုးေဖာ္ထားျပန္ပါတယ္။

ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးဟာ အေနအထုိင္ အျပဳအမူ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဧည့္ခန္းထဲကို ၀င္လိုက္တာနဲ႕ သူ႕ကို လူေတြက စိတ္၀င္စားလာေအာင္ ၊ အာရံုေရာက္လာေအာင္ ဧည့္ခန္းထဲသို႕ ခမ္းနားစြာ၀င္ျခင္း (Grand Entrance) ကိုလည္း အတတ္ပညာတခု အေနနဲ႕ တတ္တယ္ လို႕ ဆရာ ျမသန္းတင့္က မွတ္ခ်က္ေပးထားျပန္ပါတယ္။

ဒါေတြကေတာ့ အရင္ ေဆာင္းပါးေတြမွာ မဖတ္ဖူးတဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြေပါ့ေလ။ အဲဒီေခတ္ က အျမင္နဲ႕ ဆရာျမသန္းတင့္ကိုယ္တိုင္ကိုက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ေနပံုထိုင္ပံုေတြကို စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ခမ္းနားလြန္းတယ္လို႕ ေ၀ဖန္ခဲ့တယ္တဲ့။ တစ္သက္လံုးက အေကာင္းၾကိဳက္လာၿပီး ခမ္းခမ္းနားနားေနလာတဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး အတြက္ေတာ့ သူေမွ်ာ္မွန္းသလိုျဖစ္ဖို႕ မနားတမ္းၾကိဳးစားေနခဲ့တဲ့ပံုပါပဲ။

သားသမီးေတြအတြက္က်ျပန္ေတာ့လဲ အဲဒီေခတ္က တတ္ႏိုင္သူလက္ငါးေခ်ာင္းေတာင္မျပည့္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သားႏွစ္ေယာက္ကို ဒါဂ်ီလင္ထိေတာင္ပို႔ၿပီး ေက်ာင္းထားခဲ့တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးသံုးေယာက္အေပၚမွာ သူမထားတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြက လဲထင္သလိုမျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႕ဆရာက ဆိုတယ္။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ ဘ၀ ဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းပါတဲ့။

ၿခံဳေျပာရရင္ ဒီစာအုပ္ ကေလးဟာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ႕ ဘ၀ခရီးအတက္အက်ေတြကို ဘက္မလိုက္ အမွန္အတိုင္း ေဘးလူတစ္ေယာက္က ျမင္တဲ့အတိုင္းေရးထားလို႕  မေရႊမိ အတြက္ ေတာ့ ဒီေန႕ ထိျပန္ျပန္ဖတ္ေနမိတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါ။ အလြတ္ရသေလာက္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ 😛

ဒီေလာက္ဆို မေရႊမိရဲ႕ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ဋီကာ ၿပီးသင့္ၿပီေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးေသးပါဘူး 😛 မေရႊမိေျပာခဲ့တယ္ေလ ။ တခုခု ကိုၾကိဳက္မိၿပီ ဆို အသဲအသန္ လုပ္တတ္ပါတယ္ဆိုတာ ။

ေဆာင္းပါးေတြအရ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး မွာ သားသမီး ၃ ေယာက္ရွိတယ္။ ေဒၚခင္ေလးျမင့္၊ဦးသိန္းတန္၊ဦးမိုးဟိန္း. ။ အဲဒီမွာ ဦးသိန္းတန္ကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီ။

မေရႊမိ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ၁၉၉၉ ေလာက္ပါ။ အဲဒီမွာ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ေဒၚခင္ေလးျမင့္ ကို အရမ္းေတြ႕ဖူးခ်င္တာ။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ ကိုယ္ဒီေလာက္ သေဘာက်တဲ့စာေရးဆရာမၾကီးကို မမွီလိုက္ေပမယ့္ သူ႕ သားသမီးေတြကိုေတာ့ ေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္ေလ။ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေရးထားလို႕ ေတာင္ အလြတ္ရေတာ့မယ္။ ေဒၚခင္ေလးျမင့္အေၾကာင္း ကို လံုေမပ်ိဳ နဲ႕ ေနာက္ေဖးေပါက္ဆိုၿပီးေရးထားတာ ရႈမ၀မွာဖတ္ဖူးတာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က ရာျပည့္စာအုပ္တိုက္ကေတာင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ဘ၀ပံုရိပ္ စာအုပ္ကိုမထြက္ေသးဘူး။

ဒီေတာ့ ဖတ္ဖူးတာေတြအရ ေဒၚခင္ေလးျမင့္ က ျပင္သစ္သံရုံးမွာလုပ္တယ္ ဆိုတာသိရတယ္။ ျပင္သစ္သံရံုးကိုဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ ပင္စင္ယူသြားၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႕ လိပ္စာေမးလိုက္တယ္။ လိပ္စာက သကၤန္းကၽြန္း ၁၆-၄ ရပ္ကြက္တဲ့။ အမယ္ေလး ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မေလွ်ာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိပ္စာနဲ႕ စာေရးထည့္လိုက္တယ္။ သမီးက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ကို အရမ္းသေဘာက်တဲ့စာဖတ္သူပါ၊ အန္တီ့အေၾကာင္းေတြလဲဖတ္ဖူးပါတယ္…ဘာညာဘာညာ…ေပါ့။စာကအရွည္ၾကီးပဲ။ ကိုယ့္ဖုန္းနံပါတ္ေလးပါ ထည့္ေပးလိုက္ေသး။ ဆက္ခ်င္လဲဆက္ခဲ့ႏိုင္ေအာင္ေပါ့။

အသက္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္က လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခဲ့တာေတြကလဲ အခုေနျပန္ေတြးေတာ့ ၿပံဳးခ်င္စရာပဲ။ ခုသာ အဲလိုလုပ္ပါဆို ရွက္ေနမွာနဲ႕ လုပ္ျဖစ္မယ္မထင္။

ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေဒၚခင္ေလးျမင့္ကိုယ္တိုင္ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္ရွင့္။ မေရႊမိက သူ႕အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုထည့္ေျပာထားေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးေတာင္ သူ႕မွာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ရခ်င္တယ္တဲ့။ ဒီကလဲ ေပးခ်င္ေနတာနဲ႕ ဖုန္းနဲ႕ခ်ိန္းလိုက္ၿပီး တစ္ရက္ အိမ္လာခဲ့ပါမယ္ေပါ့။ အမယ္..အဲဒီတုန္းကမ်ား ဖုန္းေျပာတာ ရင္ေတြခုန္ အသံေတြေတာင္တုန္လု႕ိ႕    😛

ဒါနဲ႕ပဲ ရန္ကုန္ေ၇ာက္ စ မလည္မ၀ယ္မွာမွ သကၤန္းကၽြန္းထိဆိုေတာ့ ပိုဆိုး ။ အိမ္က အမကို အေဖာ္ေခၚၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါး သကၤန္းကၽြန္းကိုသြားၾကေရာ။

အိမ္ကိုေတာ္ေတာ္ရွာလိုက္ရတယ္။ ရပ္ကြက္ေလးေတြထဲမွာ လမ္းေလးေတြကလဲ ဟိုေကြ႕ ဒီပတ္နဲ႕ ဆုိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတြ႕ ပါၿပီ။ အိမ္ေလးက ၀င္းမရွိဘူး။ ႏွစ္ထပ္အုတ္တိုက္ေလး။ ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ေလးေတြထဲမွာေတြ႕ ၇တတ္တဲ့ သာမန္အိမ္ပံုမ်ိဳးေလးပဲ။

အိမ္ကုိေတြ႕ ေတာ့ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွန္းထားမိတာက ျပင္သစ္ ဆိုဘြန္းတကၠသိုလ္ကေနေတာင္ ပါရဂူဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးလို ခမ္းခမ္းနားနား ေနလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီး အေနနဲ႕  တိုက္ၾကီးတာၾကီးကိုမမွန္းေတာင္မွ နဲနဲ decent ျဖစ္တဲ့အိမ္မ်ိဳးေလးေပါ့ေနာ္။ ထားပါေလ။ ဒါေတြေျပာေနရင္ အေပၚယံပကာသန ကိုမက္တယ္လို႕ျဖစ္ေနပါမယ္။ ဒါေပမယ့္လို႕ ရင္ထဲမေကာင္းလွတာ အမွန္ပဲ။

ေဒၚခင္ေလးျမင့္ ကိုေတြ႕ရတာေတာ့ မွန္းထားတ့ဲရုပ္အတိုင္းပဲ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးနဲ႕႕   ပိုဆင္ေပမယ့္ ဆရာမၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာက မထန္ပဲ ခ်ိဳသာတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ ျပင္သစ္ဆန္ဆန္မ်က္ႏွာမ်ိဳး ။အဲေခတ္က ဒီဂ်ီတယ္ကင္မရာေတြေခတ္မစားေတာ့ ဆရာမၾကီးပံုေတြကို မရလိုက္ပါဘူး။ သိခ်င္ရင္ေတာ့  La Vie En Rose ဇာတ္ကားရဲ႕  ဇတ္ေကာင္ ျပင္သစ္အဆိုေတာ္ Édith Piaf ရဲ႕ ရုပ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္ေျပာလုိ႕ရပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ အျပင္မွာ မ်က္ခံုးေမြးေသးေသးဆြဲ ၊ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုး၊လွလွပပျပင္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳပါတယ္ ။ မ်က္ႏွာပံုစံက ျမန္မာသိပ္မဆန္ပါဘူး။

ဆရာမၾကီးအေၾကာင္း ေနာက္တပုဒ္ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ 😛