Non, Je ne Regrette Rien

မေရႊမိ အၾကိဳက္ဆံုးျပင္သစ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။ Edith Piaf ရဲ႕ Non, Je ne Regrette Rien တဲ့။ ေအာ္စကာဆုရခဲ့တဲ့ La Vie En Rose ကားရဲ႕ ဇတ္ေကာင္ ေပါ့။ အဲဒီဇတ္ကားမွာေတာ့ ျပင္သစ္မင္းသမီး Marion Cotillard ကသရုပ္ေဆာင္တာပါ။ အဲဒီကားလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္လို႕ေကာင္းတယ္။ မ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲနဲ႕ ၾကည့္ရတဲ့ကားေပါ့။

ဒီသီခ်င္းေလးကိုေတာ့ မူရင္းအဆိုေတာ္Edith Piaf ရဲ႕ သီဆိုဟန္ေလးေတြကိုလဲသေဘာက်တာရယ္ ၊စာသားေတြကိုၾကိဳက္တာရယ္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးနားေထာင္ျဖစ္တဲ့သီခ်င္းပါ။ ဘ၀မွာ ဘာအတြက္မွ ေနာင္တမရခ်င္တဲ့သူေတြ ၾကိဳက္မယ့္သီခ်င္းပါ 😛

ေအာက္က ကလစ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲမွာပါတဲ့ သီခ်င္းပါ။ ႏွစ္ခုယွဥ္ၾကည့္ရင္ ပိုအရသာရွိတယ္။ မင္းသမီးလဲ ေအာ္စကာရလိုက္တာ ထုိက္တန္တယ္။ မူရင္းအဆိုေတာ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကီးဆင္ေအာင္ကိုသရုပ္ေဆာင္ႏိုင္တာေတြ႕ရတယ္။ မေရႊမိ မ်က္ရည္က်မိတာ ဒီသီခ်င္းထဲမွာ ပါတဲ့ဇတ္၀င္ခန္းေတြေပါ့ 😛

မေရႊမိ သိသေလာက္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မ်ိဳးဆက္မ်ားအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

ေဒၚခင္ေလးျမင့္(၁၉၃၉-၂၀၀၇) နဲ႕ ေတြ႕ ရေတာ့ မေရႊမိ ေတာ္ေတာ္ကို ၀မ္းသာမိတယ္။ စိတ္ထဲက လဲ သူလို ေဒါက္တာဘြဲ႕ ရ လူၾကီး တစ္ေယာက္က ကိုယ္လို မေလာက္ေလးမေလာက္စားကို အခ်ိန္ေပးေတြ႕   တာကိုေက်းဇူးေတြတင္လို႕ ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ တကယ္လဲ ဆရာမၾကီး က သူ႕အခ်ိန္ကို ေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးထားၿပီးသံုးတာပါ။ ျပင္သစ္စာသင္တဲ့ ၀ုိင္းေတြကျပည့္ေနၿပီး သူက နာရီနဲ႕ တြက္ ပိုက္ဆံယူတာဆိုေတာ့ တစ္နာရီဆိုလဲ တစ္နာရီက ပိုက္ဆံ၀င္ေနတာကိုး။

ဒါေပမယ့္ အားပါးတရ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအေၾကာင္းေတြ ေမးျမန္းမယ္ ေျပာလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ မေရႊမိ စိတ္ကူးေတြေရစုန္ေမွ်ာခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႕ လဲ ဆိုေတာ့ ဆရာမၾကီး က နားေတာ္ေတာ္မေကာင္းေတာ့ ေတာ္ရံုပံုမွန္အသံနဲ႕ ေျပာရင္ သူကမၾကားရပါဘူး။ အစကေတာ့ မေရႊမိက ငါေျပာတဲ့စကားနဲ႕ သူျပန္ေျပာတာ ဘာလို႕ မကိုက္လွပါလိမ့္ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတာ ။ ေနာက္မွ ေဘးကထိုင္တဲ့အမက အသံတိုးတိုးနဲ႕   ၾကည့္ရတာ နားမေကာင္းဘူးနဲ႕ တူတယ္တဲ့။ အို …ဟုတ္ပါ့။ ဒီေတာ့လဲ ကိုယ္က ေခါင္းေတြညိတ္ တၿပံဳးၿပံဳးလုပ္ၿပီး သူေျပာတာကိုပဲ ထုိင္နားေထာင္လိုက္ရပါတယ္။

ေျပာျဖစ္တာကေတာ့ ျပင္သစ္စာအေၾကာင္း၊ျပင္သစ္မွာေနတုန္းကအေၾကာင္း၊ ျပင္သစ္စာသင္တဲ့အေတြ႕အၾကံဳ ေတြအေၾကာင္း …ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး အေၾကာင္း က မပါသေလာက္ပဲ။ ေမေမဆံုးသြားၿပီး အိမ္ေတြအေျပာင္းအေရႊ႕ နဲ႕ ဆိုေတာ့ စာအုပ္ေတြ က မရွိေတာ့တာမ်ားတယ္။ ဘာမွမသိမ္းထားျဖစ္ ဘူးဆိုတာ ေလးပဲ ပါတယ္။ 😦

ဒါေပမယ့္ သူေျပာတဲ့ ျပင္သစ္စာအေၾကာင္းေတြကလဲ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္ ။ အရင္က ဘန္ေကာက္ ေအဘက္ခ္ မွာေတာင္ ဆရာမလုပ္ခဲ့ေသးတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီကေန စကားေျပာရင္း နားေထာင္ရင္း မေရႊမိ တစ္ေယာက္ ျပင္သစ္စာသင္မယ္ လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အစကတည္းကလဲ ျပင္သစ္စာကို နည္းနည္းစိတ္၀င္စားေနတဲ့အခ်ိန္ (ဂ်ဳး၀တၳဳ ေတြဖတ္ၿပီးေတာ့ေလ-အဲဒီတုန္းက ဂ်ဳးရဲ႕ ၾကာေတာ့သည္လည္းေမာင့္စကား ထဲမွာေတာင္ ေဒၚခင္ေလးျမင့္ ကို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသမီးဆိုေခ်ာမွာပဲ လို႕   တင္တင္ေဇာ္ ကေျပာတဲ့အေနနဲ႕ ေရးထားေသးတယ္) မွာ ဒီလိုျပင္သစ္စာပါရဂူဆရာမၾကီးနဲ႕ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စိတ္အရမ္းပါသြားတာလဲပါတယ္။

ဒါနဲ႕ တခါတည္း ေက်ာင္းအပ္ခဲ့ေရာဆိုပါေတာ့ 😛 အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၉၉-၂၀၀၀ ေလာက္မွာ တစ္နာရီ ၅၀၀ ႏႈန္းယူပါတယ္။ ၂ နာရီဆိုေတာ့ တစ္ေထာင္ေပါ့။ တစ္ပတ္ တစ္ၾကိမ္။ တစ္ေယာက္ထဲသင္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျပင္သစ္သံရံုးမွာ ေက်ာင္းတက္ေတာ့မွ အဲဒီက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စုသင္တယ္။ အဲဒါလဲ တေယာက္ေတာ့ ၅၀၀ ပါပဲ။ ဆရာမ ကေတာ့ သိပ္မပင္ပန္းေတာ့ဖူးေပါ့။

ဆရာမၾကီးက စာအသင္အျပ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပင္သစ္စာ၊ဘာသာစကားကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားတဲ့စိတ္လဲ အျပည့္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ သူစာသင္ရင္ တကယ္ကိုအားသြန္ခြန္စိုက္သင္တယ္၊ မွတ္သားစရာေလးေတြေျပာျပတယ္။ ခုေနျပန္ေခၚၾကည့္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့တာ ကေတာ့ မေရႊမိ ညံ့တာပါပဲ။ အထိအေတြ႕မရွိတာၾကာပီကိုးေလ။ သူျပင္သစ္လိုေျပာရင္လဲ အရမ္းကိုနားေထာင္ေကာင္းပါတယ္။ တကယ့္ကို အသံအနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်နဲ႕ ျပင္သစ္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္လိုကိုေျပာတာပါ။ ၿပီးရင္ ၿပံဳးၿပီးေျပာေသးတယ္ ျပင္သစ္စကားက အရမ္း Musical ျဖစ္ၿပီး အႏုပညာဆန္တဲ့စကား ကမၻာေပၚမွာ ဒီလိုစကားမ်ိဳး ျပင္သစ္စကား တစ္ခုပဲရွိတယ္တဲ့။ သင္ခန္းစာတစ္ခုခုကို အားပါးတရသင္ၿပီးတိုင္း တပည့္ေတြကို ကဲ–စိတ္၀င္စားစရာမေကာင္းဘူးလား ဆိုတဲ့အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႕ ၾကည့္တတ္တာေလး ကိုလည္း အမွတ္ရေနမိတယ္။

ဆရာမၾကီး ကို ေတြ႕ တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမၾကီးက တတိယေျမာက္ အိမ္ေထာင္နဲ႕ ပါ။ သားသမီးေတာ့မရွိပါဘူး။ ဒီအိမ္ေထာင္က ေတာ့ သကၤန္းက႕႕ၽြန္းသား တိုင္းရင္းျမန္မာ ေဆးဆရာ လို႕ အသိတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ဆရာမ ကေတာ့ သူ႕အမ်ဳိးသားကို ေတာ္ေတာ္အေရးထားပါတယ္။ ဘဘ ..ဘဘ နဲ႕ ပဲ။ တပည့္ေတြေရွ႕မွာမို႕ ဘဘ လို႕ေခၚတာလားေတာ့မသိ။ စပ္စုတတ္ၿပီး အေတြးျဖန္႕က်က္တတ္တဲ့ မေရႊမိ ကေတာ့ တခါတေလ ေတြးမိပါတယ္။  ပါရဂူဘြဲ႕ ရထားတဲ့ ျပင္သစ္စာ ပညာရွင္အမိ်ဳး သမီးတေယာက္နဲ႕   တိုင္းရင္းျမန္မာ ေဆးဆရာတစ္ေယာက္ (ပညာေရးကိုေတာ့မသိပါဘူး) ရဲ႕  အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အေပးအယူမွ် ၿပီး စိ္တ္ခ်မ္းသာေနေအာင္ ဘယ္လို ေနထုိင္ၾကလဲဆိုတာေပါ့။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့အတြဲအဖက္လို႕ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။သူတို႕ ကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အဆင္ေျပေနပံုပါပဲ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး သာ သက္ရွိထင္ရွားရွိခဲ့မယ္ ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ရဲ႕ ဘ၀ကို စိတ္တိုင္းက်မယ္ ၊ မက်ဘူးဆိုတာေတာ့ ေတြးရခက္သား။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရွိစဥ္ ဆရာမ ရဲ႕ ပထမ အိမ္ေထာင္ေရး မေအာင္ျမင္တာေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

ဆရာမၾကီးက စာသင္ေနခ်ိန္မွာ စာအေၾကာင္းကလြဲရင္ အပိုစကားေတြ ေျပာေလ့မရွ္ိပါဘူး။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆန္တယ္လို႕ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ စာသင္ေနတဲ့ ကာလတေလွ်ာက္မွာ မေရႊမိ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး အေၾကာင္းကို တခါမွစပ္စုခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေရႊမိကုိေတာ့ သူ႕ မိဘမ်ားရဲ႕ စာေပကိုႏွစ္သက္တဲ့ သူအေနနဲ႕ ပဲ အသိအမွတ္ျပဳလို႕လားေတာ့မသိ ..ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕  သူ စာအုပ္ထြက္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးဖူးပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ ေသြး စာအုပ္တစ္အုပ္လဲေပးဖူးတယ္။မင္းသားေလးစာအုပ္လဲေပးဖူးတယ္။

ဒါထက္ပိုၿပီးမွေတာ့ မရင္းႏွီးခဲ့ပါဘူး။ ဆရာမ နားမေကာင္းတာကလဲ အဟန္႕အတားတစ္ခုေပါ့ေလ။ ကိုယ္ကလဲစကားကို ေအာ္ ၿပီးမွ မေျပာႏိုင္တာ။ တခါတေလ စိတ္ပါလက္ပါ နဲ႕ ေျပာျပတာေတြက်ေတာ့လဲ ျပင္သစ္စာအေၾကာင္းပဲ။ ဆရာမၾကီးဟာ သူ႕ဘ၀ အခ်ိန္ စိတ္၀င္စားမႈ အားလံုးကို ျပင္သစ္ စာေပမွာပဲ ျမဳပ္ႏွံပီးလုပ္ခဲ့တာပါ။ဆရာမၾကီး က ေျခတစ္ဖက္လည္းမသန္ပါဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာ္ေတာ္ကိုအားယူၿပီးေလွ်ာက္ရေတာ့ သူကိုယ္ တိုင္လဲအျပင္မထြက္ပဲ အိမ္မွာေနတာပဲမ်ားပါတယ္။ ျပင္သစ္စာေပကိုဖက္တြယ္ၿပီး ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနတယ္ဆိုရင္ ေတာင္မွားမယ္မထင္ပါ ဘူး။

မေရႊမိတုိ႕ စာသင္ေနခ်ိန္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၏ မုန္း၍မဟူႏွင့္ ေသြးစာအုပ္တို႔ကို ျမန္မာဘာသာမွ ျပင္သစ္ဘာသာကိုျပန္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျပင္သစ္ သဒၵါ စာအုပ္ေရးေနတုန္း။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ဆရာမၾကီးက ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူပံုရတယ္။ အေမ့စာအုပ္ေတြကို ျပင္သစ္လို ဘာသာျပန္ႏိုင္လို႕ ။ စာေရးသူရဲ႕ သမီးကိုယ္တိုင္ ဘာသာျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက စာဖတ္သူေတြက စိတ္၀င္စားၾကတယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ကို မင္းသားေလး လို နာမည္ၾကီးျပင္သစ္၀တၳဳ ေတြ၊ အျခားျပင္သစ္၀တၳဳတိုေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာလဲ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ေလးျမင့္ပါပဲ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မ်ိဳးဆက္ အေနနဲ႕   မ်ိဳးဆက္တာ၀န္ကို ေက်တယ္လို႕  ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

ဆရာမနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးအမွတ္ရေနတာတခု က ေတာ့  ျမန္မာသီခ်င္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးပါ။ တခါက သံရံုးကပါတီပြဲတခုကေနျပန္လာၿပီး ေနာက္တရက္မွာ မေရႊမိ တို႕ အတန္းခ်ိန္ကိုး။ အဲဒီမွာ ၀ိုင္းထဲက အမၾကီးတေယာက္က တီခ်ယ္ၾကီး မေန႕က ျပင္သစ္သံရံုးကပါတီ ဘယ္လိုေနတုန္း…ဘယ္သူဘယ္သူေတြ နဲ႕ မေတြ႕ဘူးလား ဘာညာနဲ႕ အာလာပသလာပ ဆိုပါတယ္။

ေပ်ာ္စရာေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ ..တဲ့။ သီခ်င္းဆိုပါ ဆိုၿပီ းသံအမတ္ၾကီး က အတင္းဆိုခိုင္းတာနဲ႕ သီခ်င္းေတာင္ဆိုခဲ့ရေသးတယ္ တဲ့။ တေယာက္က ဘာသီခ်င္းလဲ ျပင္သစ္သီခ်င္းလားေပါ့။ မေရႊမိကိုယ္တိုင္လဲ ဒီေလာက္ ျပင္သစ္ဆန္တဲ့ဆ၇ာမၾကီး ျပင္သစ္သီခ်င္းဆိုခဲ့မယ္ပဲ ေတြးမိတယ္။

မဟုတ္ဘူး…ေမရွင္ရဲ႕ ေရႊမိုးညိဳ သီခ်င္း ကို ဆိုခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ အို…အားလံုးက ဟားးး ဆိုၿပီ းသေဘာေတြက်ၾကတာေပါ့။ မေရႊမိ လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကည္ႏူးသြားတယ္ ။ ကိုယ္က နဂိုလဲ ျမန္မာသီခ်င္းၾကိဳက္ေတာ့။ အဲဒီမွာ ဆရာမကလဲ စိတ္ပါလာပံုနဲ႕ ဟုတ္တယ္ …ဆရာမက မဆိုခင္ သီခ်င္းအဓိပၸာယ္ကို ဘာသာအရင္ျပန္ျပလိုက္တယ္တဲ့။ မိုးေတြရြာေနတဲ့ ျမစ္ျပင္မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးေလွကေလးတစ္စီးနဲ႕ …ေပ်ာ္ၾကပံုေတြကို ဘာသာျပန္လိုက္ေတာ့ အားလံုးကသေဘာက်ၾကလို႕   Encore လုပ္တာနဲ႕ ၂ ခါေတာင္ဆိုခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ အလြတ္လား၊တူရိယာနဲ႕လားေတာ့ မေမးလိုက္ရဘူး။ ဆရာမၾကီးကို ျပင္သစ္သံရံုးက သံအမတ္အဆက္ဆက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးစားၾကပံုပါပဲ။

ဆရာမၾကီးဆီမွာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္သင္ၿပီးေနာက္ေတာ့ သြားရတာအရမ္းလည္းေ၀းတာတေၾကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္လဲ အေျခခံပိုင္ေနၿပီဆိုၿပီး က်ဳရွင္ကို နားလိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သြားလည္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အ ၿမဲေျပာျဖစ္ေပမယ့္ မေ၇ာက္မိခဲ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာမၾကီး ဆံုးသြားတာကို ဦးမိုးဟိန္းေရးတဲ့ေဆာင္းပါးရယ္ ၊ဧရာ၀တီက ေဆာင္းပါးရယ္ ဖတ္ၿပီးပဲသိလိုက္ရေတာ့ တယ္။ ျပင္သစ္စာေပကို အလြန္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားတဲ့ ဆရာမၾကီး တစ္ေယာက္ ေနာက္ဘ၀မွာလူုျဖစ္ရင္ ေတာင္ ျပင္သစ္စကားေျပာတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာပဲ လူသြားျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ လို႕ မေရႊမိ ေတြးေနမိပါတယ္။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး …ေမတၱာပန္းပြင့္ …အစ္မၾကီးဂ်ာေနဂ်ိဳ..ပန္ခ်ာပီမိန္းမေခ်ာနဲ႕ တူတဲ့စာေရးဆရာမ (အပိုင္း ၂ )

ဆရာျမသန္းတင့္ က ၁၉၄၅-၅၀ တစ္၀ုိက္ေလာက္ကတည္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးနဲ႕ လူခ်င္းခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ၁၉၅၉ မွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးေတာ့လည္း သူ႕ေနာက္အိမ္ေထာင္ ဦးေအာင္ေဇယ်နဲ႕ က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ကတည္းက ခင္မင္ခဲ့ၾကတာမို႕ စာေပမိတ္ေဆြသေဘာမက ပုဂၢၢိိိဳလ္ ခ်င္း မိသားစုခ်င္းပါ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆက္ဆံေရး ပံုစံမ်ိဳး လို႕ ေရးထားပါတယ္။

ဒီလိုစာေရးဆရာ တစ္ေယာက္က ေရးဖြဲ႕ ထားတဲ့ပံုရိပ္ ဆိုေတာ့ မေရႊမိ သိခ်င္သမွ် ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို စံုစံုလင္လင္ပါပါတယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ ခပ္ပါးပါးပါပဲ။

ဒီစာအုပ္ဟာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဘ၀၊စာေပဘ၀ေတြကို အေကာင္းဆံုးျခယ္မႈန္းထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လု႕ိ   ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

စာေရးဆရာမ၊ဂ်ာနယ္၊သတင္းစာထုတ္ေ၀သူ၊တိုင္းရင္းျမန္မာ့ေဆးပညာကိုေလ့လာလုိက္စားၿပီးကုသေပးသူ၊အဲဒီေခတ္ၾကီးတုန္းက အမိ်ဳးသမီးေတြထဲမွာရွားပါးလွတဲ့၊အမ်ိဳးသားေတြနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခားခရီးသြား၊အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူ စတဲ့ စာဖတ္သူေတြ အေပၚယံျမင္ရတဲ့ပံုရိပ္ေတြ မကပဲ ခန္းဆီးေနာက္ကြယ္က ဘ၀ ကိုပါျမင္ေအာင္ ဖြဲ႕ထားတဲ့စာအုပ္ပါ။

အလွအပ၊အေကာင္းၾကိဳက္ပံုကို အိပ္ခန္းထဲက ဘီရုိမွာ ထဘီ အထည္ ငါးရာေလာက္ရွိၿပီး အလဲလဲ၀တ္တယ္၊မွန္တင္ခံုေပၚမွာ အလွအပ အသံုးအေဆာင္ အေကာင္းစားေတြအျပည့္၊ရယ္ဗလြန္ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးအေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ခရစ္စယန္ဒီေယာ ေရေမႊးပုလင္း ဆိုက္စံု၊ေပါင္ဒါဘူးမ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ ရတာနဲ႕ သရုပ္ေဖာ္ထားတယ္။

၁၉၅၀ သူတို႕ စခင္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ၀တ္စားဆင္ယင္ထားပံုကို ေတာ့ ရွပ္အက်ီလိုေကာ္လာ ပိုးေပ်ာ့ လက္ရွည္ နံ႕သာေရာင္၊ အျပာေရာင္ေဂ်ာ္ဂ်က္ထမီ ၀တ္ၿပီး ၾကိဳးသိုင္းဖိနပ္ အျဖဴေရာင္ ၀တ္ထားတယ္ လို႕  ေရးထားတယ္။

ခမ္းခမ္းနားနားေနထိုင္တတ္တာကိုေတာ့ …က်ယ္ျပန္႕ခမ္းနားၿပီး အေနာက္တိုင္းဆန္တဲ့ ထမင္းစားခန္း၊ မွန္ျပတင္းၾကီးမ်ားတြင္ လိမ္ေမာ္ ေရာင္ခန္းဆီးရွည္ၾကီးေတြကာထားၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံလုပ္ေရခဲေသတာ၊ေျပာင္လက္ေတာက္ပတဲ့ မေဟာ္ဂနီေရာင္ထမင္းစားစားပြဲ… ၊အိမ္ငွားေနတာေတာင္ သံအရာရွိေတြေပးတဲ့ လခမ်ိဳး ေပးၿပီး ေနပံု၊အစားအေသာက္ေကာင္းစားပံု၊ ဆီတစ္ပိႆာ သံုးက်ပ္ေခတ္မွာ အိမ္က မီးဖိုေခ်ာင္ေစ်းဖိုးက တစ္ေန႕႕   တစ္ရာေလ်ာ့မယ္ မထင္ စတာေတြနဲ႕ ရုပ္လံုးေဖာ္ထားျပန္ပါတယ္။

ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးဟာ အေနအထုိင္ အျပဳအမူ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဧည့္ခန္းထဲကို ၀င္လိုက္တာနဲ႕ သူ႕ကို လူေတြက စိတ္၀င္စားလာေအာင္ ၊ အာရံုေရာက္လာေအာင္ ဧည့္ခန္းထဲသို႕ ခမ္းနားစြာ၀င္ျခင္း (Grand Entrance) ကိုလည္း အတတ္ပညာတခု အေနနဲ႕ တတ္တယ္ လို႕ ဆရာ ျမသန္းတင့္က မွတ္ခ်က္ေပးထားျပန္ပါတယ္။

ဒါေတြကေတာ့ အရင္ ေဆာင္းပါးေတြမွာ မဖတ္ဖူးတဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြေပါ့ေလ။ အဲဒီေခတ္ က အျမင္နဲ႕ ဆရာျမသန္းတင့္ကိုယ္တိုင္ကိုက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ေနပံုထိုင္ပံုေတြကို စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ခမ္းနားလြန္းတယ္လို႕ ေ၀ဖန္ခဲ့တယ္တဲ့။ တစ္သက္လံုးက အေကာင္းၾကိဳက္လာၿပီး ခမ္းခမ္းနားနားေနလာတဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး အတြက္ေတာ့ သူေမွ်ာ္မွန္းသလိုျဖစ္ဖို႕ မနားတမ္းၾကိဳးစားေနခဲ့တဲ့ပံုပါပဲ။

သားသမီးေတြအတြက္က်ျပန္ေတာ့လဲ အဲဒီေခတ္က တတ္ႏိုင္သူလက္ငါးေခ်ာင္းေတာင္မျပည့္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သားႏွစ္ေယာက္ကို ဒါဂ်ီလင္ထိေတာင္ပို႔ၿပီး ေက်ာင္းထားခဲ့တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးသံုးေယာက္အေပၚမွာ သူမထားတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြက လဲထင္သလိုမျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႕ဆရာက ဆိုတယ္။ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ ဘ၀ ဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းပါတဲ့။

ၿခံဳေျပာရရင္ ဒီစာအုပ္ ကေလးဟာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ႕ ဘ၀ခရီးအတက္အက်ေတြကို ဘက္မလိုက္ အမွန္အတိုင္း ေဘးလူတစ္ေယာက္က ျမင္တဲ့အတိုင္းေရးထားလို႕  မေရႊမိ အတြက္ ေတာ့ ဒီေန႕ ထိျပန္ျပန္ဖတ္ေနမိတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါ။ အလြတ္ရသေလာက္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ 😛

ဒီေလာက္ဆို မေရႊမိရဲ႕ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ဋီကာ ၿပီးသင့္ၿပီေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးေသးပါဘူး 😛 မေရႊမိေျပာခဲ့တယ္ေလ ။ တခုခု ကိုၾကိဳက္မိၿပီ ဆို အသဲအသန္ လုပ္တတ္ပါတယ္ဆိုတာ ။

ေဆာင္းပါးေတြအရ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး မွာ သားသမီး ၃ ေယာက္ရွိတယ္။ ေဒၚခင္ေလးျမင့္၊ဦးသိန္းတန္၊ဦးမိုးဟိန္း. ။ အဲဒီမွာ ဦးသိန္းတန္ကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီ။

မေရႊမိ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ၁၉၉၉ ေလာက္ပါ။ အဲဒီမွာ ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ေဒၚခင္ေလးျမင့္ ကို အရမ္းေတြ႕ဖူးခ်င္တာ။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ ကိုယ္ဒီေလာက္ သေဘာက်တဲ့စာေရးဆရာမၾကီးကို မမွီလိုက္ေပမယ့္ သူ႕ သားသမီးေတြကိုေတာ့ ေတြ႕ဖူးခ်င္တယ္ေလ။ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ေရးထားလို႕ ေတာင္ အလြတ္ရေတာ့မယ္။ ေဒၚခင္ေလးျမင့္အေၾကာင္း ကို လံုေမပ်ိဳ နဲ႕ ေနာက္ေဖးေပါက္ဆိုၿပီးေရးထားတာ ရႈမ၀မွာဖတ္ဖူးတာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က ရာျပည့္စာအုပ္တိုက္ကေတာင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ဘ၀ပံုရိပ္ စာအုပ္ကိုမထြက္ေသးဘူး။

ဒီေတာ့ ဖတ္ဖူးတာေတြအရ ေဒၚခင္ေလးျမင့္ က ျပင္သစ္သံရုံးမွာလုပ္တယ္ ဆိုတာသိရတယ္။ ျပင္သစ္သံရံုးကိုဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ ပင္စင္ယူသြားၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႕ လိပ္စာေမးလိုက္တယ္။ လိပ္စာက သကၤန္းကၽြန္း ၁၆-၄ ရပ္ကြက္တဲ့။ အမယ္ေလး ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မေလွ်ာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိပ္စာနဲ႕ စာေရးထည့္လိုက္တယ္။ သမီးက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ကို အရမ္းသေဘာက်တဲ့စာဖတ္သူပါ၊ အန္တီ့အေၾကာင္းေတြလဲဖတ္ဖူးပါတယ္…ဘာညာဘာညာ…ေပါ့။စာကအရွည္ၾကီးပဲ။ ကိုယ့္ဖုန္းနံပါတ္ေလးပါ ထည့္ေပးလိုက္ေသး။ ဆက္ခ်င္လဲဆက္ခဲ့ႏိုင္ေအာင္ေပါ့။

အသက္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္က လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခဲ့တာေတြကလဲ အခုေနျပန္ေတြးေတာ့ ၿပံဳးခ်င္စရာပဲ။ ခုသာ အဲလိုလုပ္ပါဆို ရွက္ေနမွာနဲ႕ လုပ္ျဖစ္မယ္မထင္။

ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ေဒၚခင္ေလးျမင့္ကိုယ္တိုင္ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္ရွင့္။ မေရႊမိက သူ႕အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုထည့္ေျပာထားေတာ့ အဲဒီေဆာင္းပါးေတာင္ သူ႕မွာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ရခ်င္တယ္တဲ့။ ဒီကလဲ ေပးခ်င္ေနတာနဲ႕ ဖုန္းနဲ႕ခ်ိန္းလိုက္ၿပီး တစ္ရက္ အိမ္လာခဲ့ပါမယ္ေပါ့။ အမယ္..အဲဒီတုန္းကမ်ား ဖုန္းေျပာတာ ရင္ေတြခုန္ အသံေတြေတာင္တုန္လု႕ိ႕    😛

ဒါနဲ႕ပဲ ရန္ကုန္ေ၇ာက္ စ မလည္မ၀ယ္မွာမွ သကၤန္းကၽြန္းထိဆိုေတာ့ ပိုဆိုး ။ အိမ္က အမကို အေဖာ္ေခၚၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါး သကၤန္းကၽြန္းကိုသြားၾကေရာ။

အိမ္ကိုေတာ္ေတာ္ရွာလိုက္ရတယ္။ ရပ္ကြက္ေလးေတြထဲမွာ လမ္းေလးေတြကလဲ ဟိုေကြ႕ ဒီပတ္နဲ႕ ဆုိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတြ႕ ပါၿပီ။ အိမ္ေလးက ၀င္းမရွိဘူး။ ႏွစ္ထပ္အုတ္တိုက္ေလး။ ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ေလးေတြထဲမွာေတြ႕ ၇တတ္တဲ့ သာမန္အိမ္ပံုမ်ိဳးေလးပဲ။

အိမ္ကုိေတြ႕ ေတာ့ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွန္းထားမိတာက ျပင္သစ္ ဆိုဘြန္းတကၠသိုလ္ကေနေတာင္ ပါရဂူဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးလို ခမ္းခမ္းနားနား ေနလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီး အေနနဲ႕  တိုက္ၾကီးတာၾကီးကိုမမွန္းေတာင္မွ နဲနဲ decent ျဖစ္တဲ့အိမ္မ်ိဳးေလးေပါ့ေနာ္။ ထားပါေလ။ ဒါေတြေျပာေနရင္ အေပၚယံပကာသန ကိုမက္တယ္လို႕ျဖစ္ေနပါမယ္။ ဒါေပမယ့္လို႕ ရင္ထဲမေကာင္းလွတာ အမွန္ပဲ။

ေဒၚခင္ေလးျမင့္ ကိုေတြ႕ရတာေတာ့ မွန္းထားတ့ဲရုပ္အတိုင္းပဲ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးနဲ႕႕   ပိုဆင္ေပမယ့္ ဆရာမၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာက မထန္ပဲ ခ်ိဳသာတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ ျပင္သစ္ဆန္ဆန္မ်က္ႏွာမ်ိဳး ။အဲေခတ္က ဒီဂ်ီတယ္ကင္မရာေတြေခတ္မစားေတာ့ ဆရာမၾကီးပံုေတြကို မရလိုက္ပါဘူး။ သိခ်င္ရင္ေတာ့  La Vie En Rose ဇာတ္ကားရဲ႕  ဇတ္ေကာင္ ျပင္သစ္အဆိုေတာ္ Édith Piaf ရဲ႕ ရုပ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္ေျပာလုိ႕ရပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ အျပင္မွာ မ်က္ခံုးေမြးေသးေသးဆြဲ ၊ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုး၊လွလွပပျပင္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳပါတယ္ ။ မ်က္ႏွာပံုစံက ျမန္မာသိပ္မဆန္ပါဘူး။

ဆရာမၾကီးအေၾကာင္း ေနာက္တပုဒ္ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ 😛

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး …ေမတၱာပန္းပြင့္ …အစ္မၾကီးဂ်ာေနဂ်ိဳ..ပန္ခ်ာပီမိန္းမေခ်ာနဲ႕ တူတဲ့စာေရးဆရာမ (အပိုင္း ၁ )

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး(၁၉၁၇-၁၉၈၂) က မေရႊမိ အႏွစ္သက္ဆံုး စာေရးဆရာမပါ။ ဒီလိုေျပာလို႕ မထူးဆန္းလွပါဘူး။ ဒီေန႔ အခ်ိန္ထိ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကို သေဘာက်တဲ့ စာဖတ္သူေတြက အမ်ားၾကီးရွိတာပဲေလ။

သူ႕ကို သေဘာက်တာက ေရးတဲ့စာေတြကို သေဘာက်တာထက္ လူကို သေဘာက်တယ္ ၊စာေရးသူရဲ႕ ဘ၀ပံုရိပ္ ကိုစိတ္၀င္စားတယ္ လို႕႔ ေျပာမွ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရသေဘာအက်ဆံုး စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ တျခားစာေရးေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို စာေတြကိုၾကိဳက္ေပမယ့္ ဘ၀ကို ဒီေလာက္စိတ္၀င္စားလွတယ္မရွိမိဘူး။

ဘာလို႕ ဒီလိုခြဲေျပာလဲ ဆိုေတာ့ မေရႊမိ အေမနဲ႕  ျငင္းခဲ့ ခံုခဲ့ရ တာကို သတိရေနလို႕ ပါ ။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး အားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ပံုေတြထဲေခါင္းစိုက္လို႕   ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ စာ ေတြ ကို ရႈမ၀ ကေနဖတ္ၿပီး သေဘာက်  စိတ္၀င္စားေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အေမက ေျပာတယ္ ခင္ႏွင္းယု၊ခင္ေဆြဦး တုိ႕ က ပိုၿပီး စာေရးေကာင္း၊ေရးႏိုင္တာ နင္မယံုရင္ယွဥ္ဖတ္ၾကည့္တဲ့။ အင္း…ဟုတ္ေတာ့လဲဟုတ္တယ္။ ခင္ႏွင္းယုရဲ႕ ပန္းပန္လ်က္ပါ ဆို လက္ကမခ်ခ်င္ပဲ စာလံုးေလးေတြကိုစြဲေနတာကိုး။ခင္ေဆြဦးရဲ႕ လံုးခ်င္းေတြဆိုတာလဲ ဖတ္လို႕ မ၀ေအာင္ပဲ။ ဒါကိုေတာ့ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး က အေကာင္းဆံုး လို႕ ပဲ ကိုယ္ကလဲမ်က္စိမွိတ္ ျငင္းတာပဲ။ အဲဒီမွာ အေမက ေျပာတယ္။ နင္ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို သေဘာက်တာက ပုဂၢိဳလ္စြဲ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပဲ။ ဟက္ဟက္…ဟုတ္ပါတယ္။ မျငင္းပါဘူးေလ။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ သူလိုလူ တို႕   ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး တို႕  …သူမ၊ ေသြး…အဲဒီစာအုပ္ေတြဖတ္လို႕ ဘယ္လိုေကာင္းတယ္ ဘာညာ ဆိုတာေတြေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီေန႕ အထိကို ျပန္ထုတ္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြပဲေလ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖူးသူတိုင္းလဲသိၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ စိတ္၀င္စားတဲ့မေရႊမိ တစ္ေယာက္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ေခတ္ၿပိဳင္စာေရးဆရာေတြ၊အျခားစာေရးဆရာ ေတြ ဘယ္လို ျခယ္မႈန္းလဲ ၊ဘာေတြေရးၾကလဲ ၊ဘယ္လိုျမင္လဲ ဆိုတာေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္လို႕႔ ေရးတာပါ။

ပထမဆံုး ဖတ္ရတာ က ဒဂုန္တာရာရဲ႕   ရုပ္ပံုလႊာ မွာပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး သို႕မဟုတ္ ေမတၱာပန္းပြင့္ ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးပါ။ အဲဒီမွာ ေတာ့ ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕ အဖြဲ ႕ အႏြ႕ဲ႕ နဲ႕ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ စာေရးဆရာဘ၀၊ စာေပအျမင္ ၊ အခက္အခဲေတြၾကားက မိန္းမသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ကို ထုတ္ရသလဲဆိုတာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး အစြဲအလမ္း ၾကီးတတ္တာ၊ ေမတၱာစိတ္ထားတတ္တာ စတာေတြကို ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္စာ တစ္၀ဖတ္လိုက္ရတယ္။ နဲနဲ ေတာ့ ေက်နပ္သြားၿပီ။

ေနာက္ တစ္ခါ ေတြ႕လာျပန္တာ က ေသာ္တာေဆြက အမၾကီးဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ၀တၳဳ ေတြထဲမွာ ထည့္သြင္းက်ိီစားတာကို ဖတ္ရတာပါပဲ။ 😛

ဖိုးေသာ္တာ စႏၵာလကိုကြယ္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳ မွာ သူက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕   ပံုရိပ္တခ်ိဳ႕ကို အခုလိုထည့္ထားပါတယ္။

ဒီမွာရွင့္…..ကၽြန္မက မိန္းမသားျဖစ္ပါတယ္ ….အစ္မၾကီးဂ်ာေနဂ်ိဳက လုပ္ေလရာ သန္းေဆြဂ်ပုက “အံမာ ခုခါမွ မိန္းမသားလဲ ဟုိတုန္းကေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲ က်ားရယ္ မရယ္ မခြဲဘူး…ေနရဲသြားရဲတာပဲဆိုၿပီး “

“ဒါကဒီလိုရွိပါတယ္ရွင့္ “…. အစ္မၾကီးဂ်ာေနဂ်ိဳသည္ သူ႕ဟန္အတိုင္း လက္၀ါးေလးျဖန္႕႕ ကာ ( လြန္ခဲ့ေတာ့ သင္းလံုးကၽြတ္အစည္းအေ၀း က ဒဂုန္ေရႊမွ်ားသည္ ေယာက်ာ္းရင့္မၾကီးျဖစ္ပါလ်က္နဲ႕  က်ဳပ္ဟာ ေဒၚတင္လႈိင္ အေျပာေကာင္းတာနဲ႕ နားေယာင္မိပါတယ္ဟု ၀န္ခံရေလာက္ေအာင္) ေလေျပျဖန္းေတာ့မည္ အျပဳတြင္ …

ဂ်ာေနဂ်ိဳ အစ္မၾကီးသည္ ႏႈတ္ခမ္းေတာ္ နီတ်ာတ်ာကို စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းထားၿပီး စီးကရက္လက္ၾကားညွပ္ေနသည္။

ဒီ၀တၳဳ ေလးဖတ္လိုက္တာနဲ႕တင္ ေသာ္တာေဆြကလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေရးေကာင္းေတာ့ မေရႊမိစိတ္ကူးပံုေဖာ္ ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ ပံုက ပိုေပၚလာတယ္။  စီးကရက္ေသာက္တာ ၊ႏႈတ္ခမ္းရဲေနေအာင္ဆိုးတတ္တာ၊စကားေျပာေကာင္းတာ စသျဖင့္ေပါ့။

ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ ဆရာပါရဂူ ဖြဲ႕ တဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး အေၾကာင္းပါ။ အဲဒါကိုေတာ့ ပါရဂူ ရဲ႕႕    ပရကထာ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာေတြ႕ရ တာပါ။ ဆရာပါရဂူက်ေတာ့ စာေရးတဲ့ စတိုင္နည္းနည္းေလး ေပမယ့္ ပန္ခ်ာပီမိန္းမေခ်ာနဲ႕ တူတဲ့စာေရးဆရာမ ဆိုပီး နယူးေဒလီ အာရွ စာေရးဆရာမ်ားညီလာခံမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ဘယ္ေလာက္ေပၚျပဴလာျဖစ္ခဲ့ပံု၊အျခားႏိုင္ငံက စာေရးဆရာေတြက ခင္မ်ားတို႔ ျမန္မာအမိ်ဳးသမီးစာေရးဆရာမ က တယ္ေခ်ာပါလား ဆိုၿပီးခ်ီးက်ဳးၾကတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကိုဖြဲ႕ ထားတာပါ။ အဲဒါေလးလဲ ဖတ္လို႕ ေကာင္းတယ္။

အဲဒီ သံုးပုဒ္လံုးက ေဆာင္းပါး၊၀တၳဳ အေနနဲ႕ ေရးတာဆိုေတာ့ ဖတ္ရတာ က မတင္းတိမ္ဖူးျဖစ္ေနတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ သူ႕ မိသားစုအေၾကာင္းေဆာင္းပါးေတြလည္း ဖတ္ပါရဲ႕ ။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေျပာတာေရာ၊သူမ်ားေတြေျပာတာ ပါနားေထာင္ရမွသာ ပို ျပည့္စံုတယ္ထင္ရတာကိုးရွင့္။

အဲဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ထြက္လာတဲ့ စာအုပ္က ဆရာျမသန္းတင့္ ရဲ႕    ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ အဲဒီစာအုပ္ထြက္တာ ၂၀၀၃ တုန္းကေပါ့။ လံုမေလး မွာပါတဲ့ အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးကို ပထမအၾကိမ္စာအုပ္ျပန္ထုတ္တာပါ။

ဘိလပ္ျပန္သန္း ရဲ႕ ႕ ခင့္စိတ္ကူး

ဘယ္ဆီကိုလြမ္းရမည္ ….ေငြစႏီၵ ထြန္းလင္းေတာ့သည္ ေဖာ္ကြာေ၀း ေတးကိုသီ သဥၹာလီ ခန္းေဆာင္ၾကာျခည္ …

ၾကယ္ေရာင္စံု အေသြးကညီ ခ်ိန္နာရီ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ …အာရုဏ္ က်င္းလင္းေတာ့မည္ ….

ေငြေရာင္ေသာ္တာလင္းသည္ တကယ္ပင္ေရာ္ရမ္းကာ မွန္းရည္ ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီလြမ္းရမည္ အမွန္ပင္စိတ္ကသာရည္ ..

ေငြေရာင္ေသာ္တာလင္းသည္ တကယ္ပင္ေရာ္ရမ္းကာ မွန္းရည္ ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီလြမ္းရမည္ တကယ္ပင္ ခင္စိတ္ကူးသည္….

တြန္သံခ်ိဳပါသည္ ညငွက္ေလးေတြသီ ခြန္းႏႈတ္ဆက္ၿပီ တြဲယွက္လို႕သာေနမည္ … တူႏြဲကာစံုညီ ပ်ံ၀ဲပါသည္ သိုက္နန္းမွာ ရႊင္ၾကည္ ကူးသန္းၾကသည္

ေငြေရာင္ေသာ္တာလင္းသည္ တကယ္ပင္ေရာ္ရမ္းကာ မွန္းရည္ ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီလြမ္းရမည္ အမွန္ပင္စိတ္ကသာရည္ ..

ေငြေရာင္ေသာ္တာလင္းသည္ တကယ္ပင္ေရာ္ရမ္းကာ မွန္းရည္ ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီလြမ္းရမည္ တကယ္ပင္ ခင္စိတ္ကူးသည္….

ဇမၺဴဒီ လူသံမ်ားတိတ္ဆိတ္ေနသည္ တကမၻာလံုးအိပ္ၾကေလၿပီ … အာကာတိုင္းမႈိင္းလို႕သာရီ ….

ေတာင္ေပၚဆီ ၀င္း၀င္းထိန္ၾကည္ ေငြေသာ္တာထြန္းလင္းသည္ တိမ္အာကာနန္းျမင့္ေဘြမဟီ ၀ဠာဆီမွာ ေရာင္နီလာျပီ…….

ေငြေရာင္ေသာ္တာလင္းသည္ တကယ္ပင္ေရာ္ရမ္းကာ မွန္းရည္ ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီလြမ္းရမည္ အမွန္ပင္စိတ္ကသာရည္ ..

ေငြေရာင္ေသာ္တာလင္းသည္ တကယ္ပင္ေရာ္ရမ္းကာ မွန္းရည္ ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီလြမ္းရမည္ တကယ္ပင္ ခင္စိတ္ကူးသည္….

ဒီတေလာ တခ်ိန္လံုးနားေထာင္ေနျဖစ္တဲ့ ဘိလပ္ျပန္သန္း ရဲ႕ ႕   ခင့္စိတ္ကူး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ နားေထာင္ရင္းမွတ္မိသေလာက္ ကိုျပန္ေရးထားတာ။ စာသားေလးေတြကိုလဲသေဘာက်လို႔။ ကာရံညီညီေလး နဲ႕ စပ္ထားတာေလးကခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ ။ စာဆိုကေတာ့ ဘိလပ္ျပန္သန္းရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို အမ်ားဆံုးေရးစပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေရႊတိုင္ညြန္႕ ပါ ။

ဒီသီခ်င္းက ေကာ္ပီသီခ်င္းပါ။ Blue Moon (1935) – Connie Boswell & Victor Young Orchestra တို႕   သီဆိုထားတဲ့သီခ်င္းကို ျမန္မာမႈျပဳထားတယ္လို႕    မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ အင္ဖို အရသိရပါတယ္။ ေအာ္ အဲဒီကတည္းက ကိုေကာ္ပီေတြေခတ္စားခဲ့တာကိုး ။ 😀

ဒါေပမယ့္ ဘိလပ္ျပန္သန္းရဲ႕ အသံ ဆိုဟန္၊ စာသားေတြကို ပိုၾကိဳက္တဲ့အတြက္ ခင့္စိတ္ကူး ဆိုတဲ့သီခ်င္းကိုပိုၾကိဳက္တယ္။ ေရွးအဆိုေတာ္ၾကီး ေတြထဲမွာ ဘိလပ္ျပန္သန္းကို အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ ဒုတိယက ေတာ့ေဒၚေမရွင္ေပါ့။ ေဒၚေမရွင့္ အသံေလးကေတာ့ ႏူးညံခ်ိဳသာၿပီး ေအးေအး ေဆးေဆးေလး။နားေထာင္ပီး ရင္ထဲေအးသြားတဲ့အသံမ်ိဳးေပါ့။

ဘိလပ္ျပန္သန္းရဲ႕ အသံကေတာ့ ဆြဲေဆာင္မႈအရမ္းရွိတဲ့အသံလို႕ ေျပာရမလားေတာ့မသိဘူး။ မေဖာ္ျပတတ္ဘူး။ ၾကိဳက္ခ်င္လို႕ကိုၾကိဳက္ေနမိတယ္လို႕ သာေျပာပါရေစေတာ့။ မေရႊမိက ၾကိဳက္မိရင္လဲ အသဲအသန္ကို ၾကိဳက္တတ္ပါတယ္။ ဘိလပ္ျပန္သန္း (ဒိုရာသန္းေအး၊ မသန္းဧ၊ Ma Than E) ကို အသံလဲၾကဳိက္တယ္ ၊ရုပ္ကိုလဲၾကိဳက္တယ္၊ အရည္အခ်င္းေတြကိုလဲသေဘာက်တယ္။ဟုတ္ကဲ့- ကိုယ္တိုင္က သာမာန္အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ေပမယ့္ ထက္ျမက္ထူးခၽြန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေလးစားအားက်ပါတယ္။ 🙂 ေအာက္က ေတာ့ ဘိလပ္ျပန္သန္းရဲ႕ ႕ႏုပ်ိဳစဥ္ကပံုပါ။ ဒီပံုကိုသေဘာက်တယ္လို႕ ေျပာတာပါရွင့္။

ဒါေလးကေတာ့ မိုးမခ က သိရတဲ့ အခ်က္အလက္ေလးပါ။

ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြထဲက လန္ဒန္ကေန ၁၉၃၀ ကတည္းက M.Ed. ဘြဲ႔ရ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးေတြရဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ေရး ေလးစားမႈခံရ (ဒဂုန္တာရာ၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးႏု)၊ UN မွာ ပထမဦးဆုံး ျမန္မာအရာရွိ၊ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္း အဆုိေတာ္ တေယာက္ ဘ၀ဟာ စိတ္၀င္စားစရာပါ။

ျမပန္းေခြ၊ ေလွကေလး၊ ေဆာင္းကတၱီပါလို အခ်စ္သီခ်င္းေတြသာမက မိန္းမျမတ္၊ မိဖုရားေစာလို အမ်ဳိးသမီးသီခ်င္းေတြ ဆိုခဲ့သူ၊တခ်ိန္တုန္းက ဘုရင္ခံေဘးမွာ ထိုင္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ၾကည့္ျပီး ဘာသာျပန္ေပးခဲ့၊ ဘိုဆန္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးခဲ့ေပမယ္. TTC ဆရာမဘဝမွာ သမဂၢ ရန္ပုံေငြ ရုပ္ရွင္မွာ သရုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ သေဘာတူခဲ့။……………….

.2007 June အသက္ ၉၉ ႏွစ္အရြယ္မွာ အဂၤလန္မွာ လူၾကီးေရာဂါနဲ႕ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္လို႕   ဧရာ၀တီမွာဖတ္လိုက္ရတယ္။

ဘိလပ္ျပန္သန္းအေၾကာင္း ဒဂုန္တာရာ ၊ဆရာပါရဂူ တို႕  အနည္းငယ္စီ ေရးသားထားတဲ့ေဆာင္းပါးေလးေတြကေတာ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာျပန္ရွာေနရမွာ မို႕ မထည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္ ဒီလင့္  ကေန ေဒါင္းႏိုင္ပါတယ္ရွင္ 🙂

ခုမွစလုပ္ခါစမို႕ လင့္ေတြ ထည့္တာ သိပ္မသိေသးလို႕   …. :

ခရုအိမ္…

မေရႊမိရဲ႕ အက်င့္တစ္ခုက ေတာ့ ညအိပ္ခါနီးမွာ စာအုပ္တအုပ္အုပ္ကို ဖတ္လိုက္ရမွအိပ္ေပ်ာ္တဲ့အက်င့္ပါ။ စာအုပ္မဖတ္ပဲ အိပ္လိုက္ရရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕အိပ္မေပ်ာ္ျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိပ္ယာေဘးမွာ စာအုပ္ေတြပံုထားပီး ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ဖီလင္လာေနတဲ့စာအုပ္ တအုပ္အုပ္ဖတ္လုိက္ရမွ စိတ္ေက်နပ္သြားပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးမိတာေတာ့ စာဖတ္တယ္ဆို တာ နာမ္ရုပ္ကို အစာေကၽြးျခင္းတမ်ိဴးပါပဲတဲ့။ အသက္ရွင္ဖို႕ အစားအေသာက္စားရတယ္။ ဒီလိုပဲ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အတြက္ စာအုပ္ေတြဖတ္ေပးရတယ္တဲ့။ အင္း …ဒီစကားက မေရႊမိလို စာဂ်ပိုးအတြက္ေတာ့ အတိအက်မွန္တယ္။ စာဖတ္၀ါသနာမပါတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ မွန္မယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ entertainment ေတြကေပါပါတယ္ေလ။ စာမဖတ္လဲလုပ္စရာေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲဟာ။

မေရႊမိ ဖတ္တဲ့စာေတြကလဲ စာၾကီးေပၾကီးေတြရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ကာ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေျပာခ်င္တယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ စာေပ၀ါသနာရွင္ၾကီးေတြလိုေတာ့ ေ၀ေ၀ဆာဆာဘယ္ေျပာႏိုင္မွာလဲ။ ကိုယ္ဖတ္မိတဲ့စာအုပ္ေလးေတြ ဖတ္ၿပီး ခံစားမိ ေတြးမိတာေလးေတြကို ပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာခ်င္တဲ့သေဘာပါပဲ။

ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ပတ္ၾကည့္ေတာ့ တခ်ိဳ႕႕ စာအုပ္တိုက္ေတြက ေရွးကစာအုပ္အထူၾကီးေတြကို ျပန္ထုတ္လာၾကတာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲေတြ႕မိတာက စာေရးဆရာ ကိုကို (၁၉၂၂-၁၉၉၂)ရဲ႕    ခရုအိမ္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ အထူၾကီး။ ရာျပည့္စာအုပ္တိုက္က တတိယအၾကိမ္ျပန္ထုတ္တာပါ။

စာေရးဆရာ ကိုကို ရဲ႕ လက္ရာေတြကိုေတာ့ ရႈမ၀ မဂဇင္းအေဟာင္းေတြမွာဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုးခ်င္းစာအုပ္ကိုတခါမွမဖတ္ဖူးဘူး။ ဒီေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ၀ယ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီညက မနက္သံုးနာရီမွ အိပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ စာအုပ္ကိုလက္ကမခ်ႏိုင္တာနဲ႕။ မေရႊမိကလည္း လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖို စာအုပ္ေတြၾကဳိက္တတ္တာနဲ႕ ကြက္တိပဲ။

စာအုပ္အေၾကာင္းေတာ့အရွည္ၾကီးေရးမေနေတာ့ပါဘူး။ လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖို ၾကဳိက္တတ္တဲ့(စံုေထာက္မဟုတ္ဘူးေနာ္) သူေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္မယ္။ ေမာင္သိန္းဆိုင္ရဲ႕ ခင္ပပၿမိဳင္ ၀တ္ထုလို ပံုစံမ်ိဳးမွာ ဒီစာအုပ္က စာမ်က္ႏွာ ၆၀၀ နီးပါးရွိတဲ့စာအုပ္ထူၾကီး။ ဖတ္ေပေတာ့ အားပါးတရပဲ။

အင္း…အျမည္းေလးေပးရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ စာအုပ္ေနာက္ကဟာကိုပဲကူးေပးလိုက္မယ္။ ကိုယ္ေျပာေနရင္မွ အရသာမေပၚပဲေနမယ္ ။

အိမ္ၾကီးတစ္အိမ္အတြင္းေယာက်ာ္းရင့္မၾကီး ၂ ဦး၏ လုပ္ၾကံမႈစက္၀ိုင္းမွ ရုန္းမရ ကန္မရ မရႈႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရရွာေသာ မိန္းမငယ္ႏွစ္ဦး၏ စိုးရြ႕ံ႕ ထိတ္လန္႕ ရင္နင့္ ေၾကကြဲဖြယ္ တြန္းထုိးလႈပ္ခတ္မႈမ်ား ………။ အံဘနန္းဇတ္အိမ္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေတြ႕အၾကံဳ….တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ရင္နင့္ေအာင္ဖတ္ရမည့္ လက္ေ၇ြးစင္ျမန္မာ ၀တၱဳရွည္ၾကီးတစ္ပုဒ္ တဲ့….။:P

အမယ္..သူတို႕႕ ညြန္းတာေတာင္လိုေနေသး။ တကယ္ဖတ္ရတာ ရင္ေတြ ေမာ စိတ္ေတြေမာ နဲ႕ ျမန္ျမန္ပီးပီး အားလံုးေဘးရန္ကင္းသြားမွပဲ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေအာ္ -သုခ သုခ စာဖတ္လို႕ရတဲ့ သုခေတြေပါ့ေလ။ ခက္တာက အဲလို ရင္ထိပ္သည္းဖို စာအုပ္ေတြက်ေတာ့ ခဏခဏျပန္ဖတ္လို႕ အရသာမရွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ္ကဇတ္လမ္းသိေနပီကိုး.။ ပထမအၾကိမ္ဖတ္ရလို႕က ေတာ့ လက္ကမခ်ခ်င္စရာပါပဲ။

အဲ..စံုေထာက္ဦးစံရွား ၀တၳဳေတြက်ေတာ့ မရိုးဘူးရွင့္.။ ဘယ္ႏွစ္ခါျပန္ဖတ္ဖတ္ အရသာရွိေနျပန္ေရာ။ စာေရးတဲ့ပညာကြာတာလားေတာ့ မသိပါဘူး။

ရႈမ၀မဂၢဇင္း ၁၉၅၃

ေအာ္ ဒုတ္ခ…ဘေလာ့ေရးတာစြဲတယ္လို႕ မမခင္ဦးေမေျပာတာဟုတ္မယ္။ တရက္သားဘေလာ့ကေလးကို ပို႕စ္သံုးခုေလာက္တင္ထားမွလာလည္ၾကတဲ့သူေတြလဲ ကလစ္ႏွိပ္ရတာတန္မယ္ေလ။ ဒီေတာ့ကာ ေနာက္တပို႕စ္တင္လိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အိပ္ပီ။

ဘာပို႔စ္တင္မလဲ ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းစာအုပ္ေတြအေၾကာင္း။ မေရြႊမိေမေမရဲ႕ အဘိုး မေရႊမိရဲ႕ ဘိုးဘိုးၾကီးကိုမေရႊမိက ေကာင္းေကာင္းမီလိုက္ပါေသးတယ္။ အဘိုးကစာဖတ္၀ါသနာပါတယ္ ။ စာအုပ္စာေပကိုလဲတန္ဖိုးထားတယ္။ နယ္ကအိမ္မွာဆိုေအာက္ထပ္တထပ္လံုးလူမေနဘူး။ စာအုပ္ေတြပဲထားတယ္။ မေရႊမိလဲစာအုပ္ေတြၾကားမွာၾကီးျပင္းခဲ့ရေတာ့ စာဖတ္အရမ္း၀ါသနာပါတယ္။ ငယ္တုန္းကရင္းစာဖတ္ေနရပီးေရာ။

အင္း…အဲဒါေတြေနာက္မွေျပာမယ္။ ဒီတေခါက္ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက စာအုပ္ေတြကိုအမွတ္တရဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့တာေလးေတြျပခ်င္လို႕။

ခုေခတ္မွာသာမဂဇင္းေတြမႈိလိုေပါက္ပီး ဘာဖတ္လို႕ဖတ္ရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ေနတာ။ အရင္ေခတ္ကေတာ့ ရႈမ၀၊ျမ၀တီ၊ေသြးေသာက္၊ေငြတာရီ ဒီေလးအုပ္က အဓိကပဲ။ အဲဒီမွာမွ ရႈမ၀ ကေတာ့အေအာင္ျမင္ဆံုးလို႕ခန္႕မွန္းရတာပဲ။ ကိုယ္သိလို႕ေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ။ စာအုပ္ေတြကိုယွဥ္ၾကည့္ရင္သိသာသလားလို႕။

မေရႊမိကေတာ့ ရႈမ၀ ကိုအၾကိဳက္ဆံုး။ ေနာက္မွျမ၀တီ။

ဒါကေတာ့ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ထုတ္ ရႈမ၀ရဲ႕ အဖံုးေလးေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ပန္းခ်ီဆရာေတြကိုပဲ အဖုံးအပ္ပီး အမ်ိဳးသမီးလွလွေလးေတြရဲ႕ပံုကိုေရာင္စံုဆြဲတာကိုသံုးတယ္။ ပန္းခ်ိီဆရာကေတာ့ ဦးကိုေလး။ ခုေတြးမိေနတာက အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၅၃ တုန္းက မေရြႊမိတေယာက္ ဘယ္ဘ၀မွာမ်ားလူျဖစ္ေနလဲလို႕ ။ အမယ္ ဒီစာအုပ္ရဲ႕ အသက္က မေရႊမိ ေမေမရဲ႕ အသက္ထက္ေတာင္ၾကီးေသးတယ္ရွင့္။

အဲဒီတုန္းက မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါတဲ့မာတိကာေတြကို စာအုပ္ေနာက္ေက်ာမွာရိုက္ေလ့ရွိတယ္။ ဒီေတာ့၀ယ္မယ္ဆို အဖံုးကိုၾကည့္။ ဘယ္စာေရးဆရာေတြဒီလပါလဲဆိုတာေနာက္ဖက္လွန္ၾကည့္ပီး၀ယ္လိုက္ရံုပဲထင္တယ္ေနာ္။ ဒီေခတ္မွာမ်ားေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေၾကာျငာစာရြက္ေတြၾကားမွာမနဲရွာယူရတာကိုး။

ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ၾကည့္လိုက္ပါ။ဖတ္ခ်င္စရာမေကာင္းဘူးလား။ ေဆာင္းပါး၊၀တၳဳု(အခန္းဆက္၊အရွည္) ကေလးေတြအတြက္၊ကဗ်ာ စံုေနတာပဲပါတာ။ ဖတ္ရတာလဲတန္တယ္။ အမ်ားၾကီး။ ဒီစာအုပ္မွာဆို တင့္တယ္ရဲ႕ ၀တၳဳု၊သာဓုရဲ႕ အခန္းဆက္၀တၳဳု …ျမင္ရတာေတာင္လြမ္းစရာေကာင္းတယ္ေနာ္။ ျမန္မာစာေပေလာကၾကီးရဲ႕ ေရႊေရာင္လႊမ္းတဲ့အခ်ိန္ေတြကို။

စာေရးဆရာေသာ္တာေဆြရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ ရႈမ၀ရဲ႕ ေရႊေရာင္အေတာက္ပဆံုးကာလေတြကေတာ့ ၁၉၅၀-၁၉၆၅ ေလာက္ထိပါတဲ့။ ေခတ္စံနစ္ေတြ၊ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြကစာေပေလာကအေပၚမွာဘယ္လိုသက္ေရာက္တယ္ ဘာညာဆိုတာေတြကေတာ့ မေရႊမိ ဥာဏ္မမီလို႕ အာလူးမဖုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကစာဖတ္သူအျမင္နဲ႕ပဲသိတာကိုးရွင့္။

အခုေခတ္ မဂၢဇင္းေတြမွာေတာ့ ေရႊအျမဳေတနဲ႕ ကလ်ာကဖတ္လို႕ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကလ်ာက ေနာက္ပိုင္းေပါ့ပ္ ကိုနဲနဲပိုအသားေပး လာေတာ့ဖတ္ရတာတမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ သူလဲေစ်းကြက္အရနဲနဲေျပာင္းလိုက္ရတယ္လို႕သိရတယ္။ေရႊကေတာ့ ခင္ခင္ထူး ေန၀င္းျမင့္တို႕နဲ႕ ေ၀ေ၀ဆာဆာဖတ္လို႕ေကာင္းပါတယ္။

အင္း …စိတ္ကူးယဥ္မိတာကေတာ့ ရႈမ၀ဦးေက်ာ္လိုမ်ိဳး စာေပသမိုင္းမွာမွတ္တမ္း၀င္တဲ့ ရႈမ၀မဂၢဇင္း လိုမဂၢဇင္းမ်ိဳး ထုတ္ခ်င္လိုက္တာ။ တကယ္ကို စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ပါပဲေလ။ ေခတ္ၾကီးကိုက အေဟာင္းတလည္လည္နဲ႕ ေရွးကစာအုပ္ေတြကိုသာျပန္ထုတ္ျပန္ဖတ္ေနရတဲ့ေခတ္ကိုး.။ အင္တာနက္ေခတ္ၾကီးမွာဆုိေတာ့ ဒီလိုမဂၢဇင္းမ်ိဳးထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးအေခၚကေတာင္ ဒိတ္ေအာက္ေနပီလားမသိ။ မေရႊမိကလဲေခတ္မွီခ်င္ေသးတာ။:D

(ပို႕စ္ေတြကိုျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့စာလံုးေတြက်ဲေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဘယ္လိုျပင္ရမယ္လဲမသိဘူး … လမ္းညြန္ေပးၾကပါဦးရွင္)

လတ္တေလာဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ေတြ

ဒီေန႕ပဲ ရန္ကုန္ကစာအုပ္ေတြေရာက္လာတယ္။ အရင္လရန္ကုန္ျပန္တုန္းက၀ယ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြကို ကီလိုပိုေနတာနဲ႕မသယ္ခဲ့ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ စာတိုက္ကေနပဲလွမ္းပို႕ေပးတယ္။ တေန႕က ၂ထုပ္ေရာက္တယ္။ ဒီေန႕ တစ္ထုပ္ေရာက္တယ္။

ရန္ကုန္မွာတုန္းကဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ျပန္ဖတ္ေတာ့လဲဖတ္လို႕ေကာင္းေနတုန္းပဲ။ ရုပ္ရွင္လဲ၀ါသနာမပါ၊ဂိမ္းလဲမေဆာ့၊အျပင္ထြက္ရတာလဲသိပ္မၾကိဳက္တဲ့မေရႊြမိအတြက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြကအေကာင္းဆံုးအေဖာ္၊တန္ဖိုးအရွိဆံုးရတနာေတြလို႕ သာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္တင္စားလိုက္ခ်င္ပါ့။ စာအုပ္ဆိုတာလဲ အီးဘြတ္ခ္ေတြကိုမၾကိဳက္ျပန္ဘူး။ ကြန္ပ်ဳတာၾကာၾကာၾကည့္ရင္ မ်က္စိကိုက္တတ္လို႕။

တကယ္ေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာလွဲအိပ္ပီး ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဇိမ္ေလးနဲ႕ဖတ္ေနရတဲ့အရသာနဲ႕ ကြန္ပ်ဳတာေပၚမွာဖတ္ရတဲ့ အရသာ တျခားစီပဲ။ ဒီေတာ့ကာ ပိုက္ဆံကုန္တာေပါ့ရွင္။ စာအုပ္ေတြကလဲတျဖည္းျဖည္းေစ်းၾကီးလာတယ္။

ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စံုေထာက္ဦးစံရွား ၂အုပ္တြဲ အသစ္ျပန္ထြက္တာ ဆို ၂အုပ္ကို တေသာင္းခြဲ။ ဒါေပမယ့္ တန္ပါတယ္ေလ။ အထူၾကီး။ ဖတ္လို႕လဲ မရိုးဘူး။

ဒီေန႕ ဖတ္ေနတာေတာ့ စံုေထာက္ဦးစံရွား ေပါင္းခ်ဳပ္ ၁၊၂ တေနကုန္ဖတ္လိုက္တာပီးသြားပီ။ ညစာေတာင္ၾကာဇံခ်က္ေလးကိုပဲျဖစ္သလိုခ်က္စားလိုက္ရတယ္။ ေယာက်ာ္းကေတာ့ မ၀လို႕တဲ့ ဟိူုစားဒီစားေပါ့။ သူက ေတာ့ တီဗီၾကည့္တာအရမ္း၀ါသနာပါတယ္။ အလုပ္ကျပန္လာတာနဲ႕ တလုိင္းပီးတလိုင္းၾကည့္။ မေရႊမိကေတာ့ စာအုပ္ေတြတအုပ္ပီးတအုပ္ဖတ္။ ဟုတ္ေနတာပဲ။ အၾကိဳက္တူရင္မွလုေနရဦးမယ္ 😛

ေနာက္ရက္ေတြမွ မေရႊမိဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းဆက္ေျပာဦးမယ္ေနာ္။ ဒီကစာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေတာ္ကီပြားရရင္ မေမာဘူး။

မေရြမိ…ဘယ္သူလဲ

မေရႊမိ တေယာက္ စင္ကာပူရျခေသၤ့ကၽြန္းကို ေရာက္ေနတာ ၃ ႏွစ္နီးနီးရွိပါေတာ့မယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေက်ာင္းပီးသြားေတာ့ အလုပ္မလုပ္ေသးတဲ့အခ်ိန္အတြင္း အိမ္ရွင္မလုပ္ရင္း ဘေလာ့ေလးတခုလဲလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္လို႕႕   ေတြးမိလို႕   ေရွ႕က ဘေလာ့ဂါေတြကိုအားက်ပီး ဘေလာ့တခုကို အျမန္အဆန္ ဖန္တီးလိုက္မိပါေတာ့တယ္။

ဒီဘေလာ့ေလးမွာ ဘာေတြေရးမလဲ ဆိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေတြးမိေနတာေလးေတြကို စကားစျမည္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အိမ္ကေယာက်ာ္းကို စကားစျမည္ေျပာတာမ်ားသြားရင္ တေနကုန္အလုပ္လုပ္ၿပီးျပန္လာတဲ့သူဆိုေတာ့ သူကၾကာၾကာနားေထာင္ဖို႕စိတ္မရွည္လို႕ပါ ရွင့္။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ႔ ေတာ့ေျပာျဖစ္ပါရဲ႕။  ဒါေပမယ့္ ေျပာခ်င္တာေတြမ်ားေနတဲ့အခါမွာေတာ့ နားေထာင္တဲ့သူကိုအားနာရတယ္ေလ။

ဟဲဟဲ…ဒီေတာ့ကာ ေဟာဒီဘေလာ့ေလးေပၚမွာ ေျပာခ်င္တာေလးေတြေရးၿပီး ဘေလာ့တကာလွည့္လို႕ မေရႊမိ တေယာက္ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုလာလည္ၾကေအာင္ ဖိတ္ေခၚလိုက္ဦးမယ္ေနာ္။

မေရႊမိဆိုတဲ့နာမည္လား –ကြမ္းေတာင္ကိုင္လဲ မေရႊမိပါ ပန္းေတာင္ကိုင္လဲမေရႊမိပါ ဆိုတဲ့ စကားေလးကိုသတိရလိုက္လို႕ အဲဒီနာမည္ေလးကိုေပးလိုက္တာပါရွင့္။ ျမန္မာဆန္တယ္လို႕လဲထင္တယ္ေလ။

မေရြႊမိရဲ႕ စကားစျမည္ေလးေတြကိုလဲ အခ်ိန္ရရင္ နားေထာင္ေပးၾကပါေနာ္။ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္…ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြ…အတည္ေပါက္ေလး ေတြ အကုန္ေပါ့ရွင္…။

လာဖတ္တဲ့သူမ်ားကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္

မေရႊမိ