ရွာမွရွားတဲ႔ သူလုိမိန္းမ
မေမၾကည္ရဲ႕ လက္ရာ ဒုတိယပိုင္းပါရွင္ 🙂
ရွာမွရွားတဲ႔ သူလုိမိန္းမ
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႔ စာမ်ားကုိဖတ္လုိ႔ စိတ္ေနအထက္တန္းက် မိန္းမပီပီ ျပည္စုံက်နတဲ႔ဘ၀ေတြ ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိ အားက်ႏွစ္သက္သူမ်ား ဒီလုိ စိတ္ေနအထက္တန္းဘ၀ကုိ အျပည္႔အ၀ မဟုတ္ေတာင္ ကုိယ္စြမ္းသေလာက္ ၾကိဳးစား ေနထုိင္ႏုိင္ပါတယ္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ၾကိဳးစားယူလုိ႔ မလြယ္လွတဲ႔ အခ်က္မ်ားကေတာ႔ သူရဲ႔ သိျမင္စိတ္ၾကီးမားျခင္း နဲ႔ စိတ္ဓာတ္အင္အားၾကီးမားျခင္းပါ။ သူ႔စာမ်ားကုိ ထပ္ခါတလဲလဲ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ကၽြန္မ စိတ္ထဲ အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္လာတဲ႔ ရွာမွရွားတဲ႔ သူလုိမိန္းမရဲ႔ စရုိက္လကၡဏာေတြပါ။
သူ ကုိယ္တုိင္က ကုံလုံၾကြယ္၀စြာ ေမြးဖြား၊ ခမ္းခမ္းနားနား ၾကီးျပင္းခဲ႔သူ ျဖစ္ေပမဲ႔ ေအာက္ေျခ အင္မတန္ ေစ႔ပါတယ္။ သည္မုိး ၀တၱဳတုိမွာ တထည္စုိလုိ႔မွ တထည္လဲစရာမရွိ ၿခဳံစရာေစာင္မရွိတဲ႔ မိန္းမပ်ိဳေလးႏွင္းဥ မိခင္အုိ အတြက္ စပါးက်ီမွာ ဂုံနီအိတ္ သြားခုိးယူရင္း အေစာ္ကားခံရ ဘ၀ပ်က္ရ မိခင္အသက္ဆုံးရ ေနာက္ဆုံး ေခ်ာင္းေရမွာ ကုိယ္တုိင္ အဆုံးစီရင္ရ ပါတယ္။
သူ ေရးထားတဲ႔ ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္ကေလးကုိ ၾကည္႔ပါ။
ေခ်ာင္းေရထဲတြင္ နစ္၍သြားသည္႔ ႏွင္းဥအား မုိးၾကီးလည္း သည္းထန္စြာ သြန္ကူနစ္ေပးလုိက္၏။
တအုန္းအုန္း ရြာခ်ေနသည္ “သည္မုိး”မွာ လူတန္းေစ႔ေစ႔ လူလုိေနရ၍ လူ႔အခြင္႔အေရးကုိ တင္းျပည္႔က်ပ္ျပည္႔ရရွိသည္႔ သူတုိ႔အတြက္ေသာ္ကား တမုိက္ထူထူ ေမြ႔ရာေပၚတြင္ ကုိယ္ကုိႏွစ္၍ ဂြမ္းေစာင္၊ သကၠလပ္ေစာင္၊ ကတၱီပါေစာင္၊ ၿခဳံေစာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ႏွင္႔ အထပ္ထပ္ ၿခဳံလြမ္း၍ ေကြးအိပ္ေနရသည္မွာ အလြန္တရာမွ “ဇိမ္” ရွိလွပါေပ၏။
{ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး လက္ေရႊးစင္၀တၱဳတုိမ်ား ( ၁၉၄၁-၁၉၈၁) မွ သည္မုိး ၀တၱဳတုိ }
ထမိန္ အထည္ ၅၀၀ ပုိင္သူေရးတဲ႔ ထမိန္တထည္သာရွိသူ၊ လဲစရာတထည္ ေနာက္ထပ္မရွိလုိ႔ လူ႔ဘ၀မွ ထြက္ခြာ သြားရေလသူရဲ႔ဇာတ္ေၾကာင္း။ ကၽြန္မ အဲဒီ ၀တၱဳတုိကုိ ဖတ္ရကတည္းက ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔ မသြားေတာ႔ဘူး။ မုိးေအးေအးရွိလုိ႔ ေစာင္ ၂ ထပ္နဲ႔ေကြးေလတုိင္း သည္မုိးရဲ႔ ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္က အာရုံထဲ ၀င္ ၀င္ လာတယ္။ ဒီလုိ ဘ၀ေတြကုိလည္း သူ သိျမင္ၿပီး စာနာညွာတာစိတ္ ရင္ထုမနာျဖစ္ရတဲ႔စိတ္၊ သူ႔စိတ္ကုိ ကၽြန္မ ျမင္တယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ျပည္႔စုံသူေတြအဖုိ႔ သူဆင္းရဲမ်ားဘ၀ကုိ စာနာသနားတတ္ပါတယ္လုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ အေပၚယံသာ သိပါမယ္။ ဒီေလာက္ ေအာက္ေျခေစ႔ေစ႔ မသိႏုိင္ မျမင္ႏုိင္ဘူး။ သူ႔ သိျမင္စိတ္ သိပ္ၾကီးတယ္။ အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ႔ ေနထုိင္ ေက်ာ္ျဖတ္သြားတဲ႔ စရုိက္ သူ႔မွာ မရွိဘူး။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး “စိတ္” ၀တၱဳမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ အမွာစာေရးပါတယ္။ ဇတ္ေကာင္ေဒါက္တာမေစာလင္းဟာ ၾကည္႔ျမင္စိတ္ ၾကားနာစိတ္ ေတြးၾကံစိတ္ သဘာ၀ကုိစုံစမ္းလုိစိတ္ ရွိသူျဖစ္ေသာ္လည္း လူကဲမခတ္တတ္၍ မေတာ္ေသာ လမ္းကုိသြားမိ၍ မေတာ္ေသာ ဒုကၡၾကဳံခဲ႔ရသူလုိ႔ သုံးသပ္ပါတယ္။
စိတ္ ၀တၱဳအဖြင္႔မွာ ဖခင္အေလာင္း မီးသၿဂၤိဳဟ္တာကုိ အစအဆုံးၾကည္႔တဲ႔အခန္းပါ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ကုိယ္တုိင္ကလည္း သူ႔မိခင္ဆုံးေတာ႔ တာေမြသုသာန္မွာ မီးရႈိ႔တာကုိ ျပာက်ေလာင္ကၽြမ္းတဲ႔အထိ ၾကည္႔ကာ သံေ၀ဂယူတဲ႔အေၾကာင္း ေရးပါတယ္။
ဘုရား ဘုရား။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ စိတ္အင္အားနဲ႔ အေလာင္းကုိ မီးရႈိ႔တာ အစအဆုံး မၾကည္႔ႏုိင္ဘူး။ ဖူးေယာင္းပုပ္ပြအေလာင္း အသားအရုိး မီးစြဲလ်က္ တရွိတ္ရွိတ္ေလာင္ကၽြမ္းတာ၊ ကုန္းကြၾကြလာ၍ တံစုိ႔နဲ႔ ရုိက္ခ်ရတာ၊ ေနာက္ဆုံး ျပာက်ေလာင္ကၽြမ္း ကုန္ဆုံးရတဲ႔အထိ သူ ၾကည္႔ႏုိင္တယ္။ သံေ၀ဂ ယူတယ္။
ေနာက္ဆုံးတရားအေမြ ေပးခဲ႔ေသာ မိခင္၏ေက်းဇူးကား ၾကီးလွဘိ၏။
ဘ၀ခရီးတေလွ်ာက္ ကၽြန္မအေပၚ မည္သူကပင္ အႏုိင္က်င္႔က်င္႔၊ မည္သူကပင္ မဟုတ္မတရား မရုိးမသား မလုိမုန္းထား ေျပာဆုိ ျပဳမူႏွိပ္စက္၍ တရားပ်က္ၾကျခင္းကုိ ၾကဳံရေစဦးေတာ႔။ ေတြ႔ၾကဳံရေသာ ေဘးရန္အေပါင္း ေလာကဓံတရား အေပါင္းတုိ႔အား လူ႔ဘ၀သည္ ခဏတာမွ်မခုိင္ၿမဲပါတကား ဟု ယင္းကဲ႔သုိ႔ အသည္းစြဲေနေသာ အစြဲအလမ္းေၾကာင္႔ ခံႏုိင္ရည္ရွိေသာ စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္ေပၚႏုိင္သည္။
( ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး – ဘ၀ပုံရိပ္မ်ား – မေရြ႔မရွိ ေရြ႔သည္ခ်ည္းမုိ႔ )
အဆုိပါ စိတ္ဟာ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ ထူးလွပါတယ္ဆုိတဲ႔ မေစာလင္းရဲ႔စိတ္ဘဲ။ ဖတ္လုိ႔သာ ဖတ္လုိက္ရ မီးရႈိ႔တာကုိ ကၽြန္မ အစအဆုံး မၾကည္႔ဖူး။ ကၽြန္မ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုံးလုိ႔ ရြာမွာ မီးသၿဂၤိဳဟ္ေတာ႔ မီး စ စြဲတာနဲ႔ ကေလးေတြျပန္ၾကေတာ႔ဆုိလုိ႔ ျပန္လာခဲ႔တယ္။ အစအဆုံး ၾကည္႔လဲၾကည္႔ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ၾကည္႔ဘုိ႔လဲ စိတ္အင္အားမရွိ။ စိတ္အင္အားရွိေတာင္မွ သူ႔လုိ သံေ၀ ရမွာမဟုတ္။ ဘုရား အၾကိမ္ၾကိမ္ တ မိကာ အခါခါ အံၾကမိပါတယ္။ သာမာန္စိတ္ဓာတ္အင္အားနဲ႔ ၿပီးတဲ႔ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။
မေစာလင္းဟာ စိတ္ယုတ္ညံ႔ေသာေယာက်ၤားတေယာက္ေၾကာင္႔ မိန္းမသားတေယာက္အဘုိ႔ ေလာကတြင္ အဆုိးဆုံး မသတီစရာ အေကာင္းဆုံး မေတာ္မတရားမႈကုိ ၾကဳံခဲ႔ရတယ္။ အမွန္တရား ေဖာ္လုိစိတ္ေၾကာင္႔ တုိင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္ အရွက္တကြဲ ျဖစ္ရတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳဟာ လူကဲခတ္ႏုိင္ၿပီး စိတ္အင္အားၾကီးသူ မေစာလင္းက ဘာေၾကာင္႔ မျမင္ရသလဲ။ ကၽြန္မ အထပ္ထပ္ ေတြးမိတယ္။ ကုိယ္႔စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းၿပီး ေကာက္ခ်က္တခု ခ်မိတယ္။ တဦးတည္းအျမင္ပါ။ ၾကိဳက္သလုိ ကြဲလြဲၾကပါ။
သူ ကုိယ္ကုိကုိယ္ ယုံၾကည္စိတ္အားျပင္းကာ သူနဲ႔ ဆက္ဆံထိေတြ႔ေနသူေတြကုိ မိန္းမသားေမြးရာပါဗီဇ သံသယစိတ္နဲ႔ မၾကည္႔လုိ႔ပါ။ ခ်ိဳခ်ိဳက အဲဒီရႈေထာင္႔က ၾကည္႔ေတာ႔ ျမင္တယ္။ သူ႔ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မေစာလင္းဆီ အလုပ္လာ၀င္တဲ႔ ဆရာ၀န္ကုိ ဘယ္လုိေယာက်ၤားလဲ အၿမဲလုိလုိ စူးစမ္းစိတ္ရွိသူပါ။ မေစာလင္းက ထုိသုိ႔ စုံစမ္းေနစရာ မလုိအပ္ဘူး ေတြးကာ အဲဒီရႈေထာင္႔က မၾကည္႔ေတာ႔ မျမင္တာ။
ကုိယ္ဘာသာ ယုံၾကည္မႈ ျပင္းထန္တဲ႔စိတ္… အမ်ိဳးသားမ်ားသာ ၾကီးစုိးတဲ႔အလုပ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ႔ဖူးလုိ႔ အဲဒီစိတ္ကုိ ကၽြန္မ ခံစားႏုိင္တယ္။ တခါသား သီလ၀ါဆိပ္ခံတံတားမွာ ပစၥည္းခ်ေနခ်ိန္ ဆိပ္ခံမွာ ကၽြန္မတေယာက္တည္း မိန္းမ က်န္တဲ႔ ရုံးကလူေတြအကုန္လုံး ေယာက်ၤာသားေတြ။ သဘာၤေပၚမွာ တဦးတည္းေသာ တတိယအရာရွိအမ်ိဳးသမီး ဆင္းလာၿပီး ေယာက်ၤားသားေတြၾကီးစုိးတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ အဲဒီယုံၾကည္စိတ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္။ မေစာလင္းချမာလည္း သူ႔လုိအမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကုိ ဒီေလာက္ အလြယ္တကူ အရုိအေသတန္ ေစာ္ကားခံရမယ္လုိ႔ မေတြးမိတာပါ။
မေစာလင္းကေတာ႔ သူ႔ဘ၀မွာ ၾကဳံရတဲ႔ အဆုိး၀ါးဆုံးအျဖစ္အပ်က္ တုိင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္ အရွက္ကြဲမႈ သည္းမခံႏုိင္ဆုံးအရာကုိ သည္းခံခဲ႔ၿပီး ကၽြန္မစိတ္က မယုတ္ညံ႔ပါဘူး လုိ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာခ်ခဲ႔တယ္။ ခုိင္မာမွန္ကန္ အင္အားၾကီးမားေလတဲ႔ မိန္းမသားတဦးရဲ႔ စိတ္။
မည္သူကပင္ အႏုိင္က်င္႔က်င္႔၊ မည္သူကပင္ မဟုတ္မတရား မရုိးမသား မလုိမုန္းထား ေျပာဆုိ ျပဳမူႏွိပ္စက္၍ တရားပ်က္ၾကျခင္းကုိ ၾကဳံရေစဦးေတာ႔။ ေတြ႔ၾကဳံရေသာ ေဘးရန္အေပါင္း ေလာကဓံတရား အေပါင္းတုိ႔အား လူ႔ဘ၀သည္ ခဏတာမွ်မခုိင္ၿမဲပါတကား ဟု ယင္းကဲ႔သုိ႔ အသည္းစြဲေနေသာ အစြဲအလမ္းေၾကာင္႔ ခံႏုိင္ရည္ရွိေသာ စိတ္ဓာတ္ ျဖစ္ေပၚႏုိင္သည္။
ထုိိစိတ္အင္အားရွိဘုိ႔ကေတာ႔ အလွမ္းေ၀းဆဲပါဘဲ။ မျဖစ္ႏုိင္ေသး။ မလုပ္ႏုိင္ေသး။ မထားတတ္ေသး။
အနည္းငယ္မွ်ေသာ ေလာကဓံကုိကား ၿပဳံးကာရယ္ကာ ၾကည္႔ေနႏုိင္တဲ႔ သေဘာကေလး အနည္းအက်ဥ္းေတာ႔ ရွိပါရဲ႔။ ၾကီးမားတဲ႔ ထုိးႏွက္ခ်က္ကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိတဲ႔ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတာ႔ မရွိတတ္ေသး။ လူဘ၀ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ ျပာက် ေဆြးေျမ႔ေပ်ာက္ကြယ္သည္ကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္ စုိက္ၾကည္႔ကာ တရားစစ္တရားမွန္ သေဘာကုိ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ ရႈမွတ္ႏုိင္တဲ႔ ထုိးထြင္း အသိဥာဏ္ စိတ္ခြန္အား လုံး၀ မရွိေသးပါ။
ေနာက္တခု ထူးျခားတဲ႔ စရုိက္။ စြဲၿမဲလွတဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထား။ သူ႔ဘ၀ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ သူ ယုံၾကည္တဲ႔ ျမန္မာ႔ေဆးပညာနဲ႔သာ အကုသခံၿပီး အရင္းႏွီးဆုံးမိတ္ေဆြမ်ားကုိေတာင္ အသိမေပးခဲ႔ဘူး။ မိတ္ေဆြမ်ားက အေနာက္တုိင္းေဆးပညာနဲ႔ ကုသေစခ်င္ရင္ သူက ျငင္းမွာျဖစ္တဲ႔အတြက္ ႏွစ္ဘက္စလုံး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရမွာကုိ သူ မလုိလားခဲ႔ဘူး။ သူ ကုိင္စြဲရာ သူ ယုံၾကည္ရာအတုိင္း သူ႔ ဘ၀ ေနာက္ဆုံးလမ္းအထိ စြဲၿမဲေနထုိင္ခဲ႔သူပါ။
၀က္ျခံကေလးေပါက္ရင္ေတာင္ ေမာရိယမန္းေဆးလူးလိမ္း ျမသီတာမန္းေဆးေသာက္လုိက္ တရုတ္ေဆးနီတုိ႔လုိက္ ဂ်ပန္ေဆးလူးလုိက္နဲ႔ ျပာကလူးေနၾကတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ကြဲျပားျခားနားစြာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ျခင္း အတြက္ ေဆးကုသခ်ိန္မွာ ျမန္မာေဆးပညာမွလြဲ၍ က်န္တဲ႔ ဘယ္ေဆးပညာနဲ႔မွ အကုသ မခံလုိတဲ႔ စြဲၿမဲလွတဲ႔ သူ႔စရုိက္ကုိ အံ႔ၾသစိတ္ ရုိေသစိတ္ ျဖစ္မိတယ္။ သူ႔ကုိ ခ်စ္ခင္ၾကတဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားက ဒီအတြက္ သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ အျပစ္တင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ မယိမ္းမယုိင္ ရွိတဲ႔ စရုိက္ပုိင္ရွင္။ ေသခါမွေသေရာ သူ႔မူကုိ နည္းနည္းေလးမွ မထိပါး မခံခဲ႔သူ စာမဏီမ ပါ။
အံ႔ၾသစိတ္ လႈိက္လွဲစိတ္ နဲ႔ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး …… ရွာမွရွားတဲ႔ သူလုိမိန္းမ ပါ။
ေမၾကည္
(၂၀၁၁၁၀၂၇)
သူလုိမိန္းမမ်ား
မေရႊမိခ်စ္ခင္ရတဲ့ အစ္မၾကီးမေမေမၾကည္ ေရးထားတာကို အရမ္းသေဘာက်လြန္းလို႕ ခြင့္ေတာင္းၿပီး တင္လိုက္တာပါ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာေတြကိုလဲ စုၿပီးသိမ္းထားၿပီးသားျဖစ္သြားတာေပါ့ရွင္။ 🙂
သူလုိမိန္းမမ်ား
ကၽြန္မ စာဖတ္တာကုိ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဖတ္လုိစိတ္ကလဲရွိ ဖတ္ဘုိ႔ကလဲအား ဖတ္ျခင္း ကုိလဲအားေပးျခင္းခံတဲ႔ သူအဖုိ႔ စာဖတ္ျခင္းဟာ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲေစခဲ႔တယ္ဆုိတာ ေစ႔ေစ႔ေတြးေလ ေပၚလာေလေလပါဘဲ။ မသိစိတ္ကုိ လြမ္းၿခဳံမႈမ်ား ရွိခဲ႔တယ္။ စာဖတ္သူတဦး အေနနဲ႔ကေတာ႔ သူတုိ႔စာေတြကုိဖတ္ရလုိ႔ ကၽြန္မ ဘယ္လုိ အာရုံမွတ္ထင္ စြဲ၀င္ခဲ႔သလဲ ဆုိတာ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကၽြန္မ စိတ္အာရုံကုိ အထူး သိမ္းပုိက္ခဲ႔ေလတဲ႔ ၀တၱဳတုိ ၀တၱဳရွည္ေတြမ်ား အေၾကာင္းေတြးရင္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက ထိပ္ဆုံးက ေပၚလာပါတယ္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ သူ႔အေၾကာင္းက တုိင္းသိျပည္သိ ကမၻာသိ အားလုံးသိဆုိေတာ႔ သူ႔စာအေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္း ဘာေျပာစရာ လုိေတာ႔မလဲ။ လူတုိင္းသိၾကတာပါဘဲ။ သူ႔စာအုပ္ေတြ ထပ္ခါတလဲလဲ ျပန္ဖတ္လဲ ဘယ္ေတာ႔မွ မရုိးဘူး။ အသက္ရလာေတာ႔မွ သူ႔စာအုပ္ေတြထဲက သူ႔တိမ္းညႊတ္မႈေတြကုိ ျမင္လာေတာ႔တယ္။ တကယ္ ရွာမွရွားတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးပါ။
သူ႔အေၾကာင္းကုိ ျမသန္းတင္႔ ေရးထားတာတခု မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိတယ္။ သူ ေဒၚမမေလး စ သိေတာ႔ အ၀တ္အစား အမ်ားၾကီးရွိတာေတြ႔လုိ႔ စိတ္ထဲ ႏွာေခါင္းရႈံမိတယ္ေပါ႔။ ခင္ဗ်ား ကုန္ေအာင္မွ ၀တ္ႏုိင္လုိ႔လား။ သူမ်ား ၃ ၄ ၅ ထည္နဲ႔ ေနေနရတယ္လုိ႔လဲ ထုတ္ေျပာတယ္။
ဒါကုိ ဖတ္မိေတာ႔ သူ အ၀တ္အစားအသိမ္းအဆည္း အင္မတန္ ေစ႔စပ္တာကုိ ကၽြန္မက သတိျပဳမိတယ္။ ထမိန္ေတြ ရာခ်ီ ထိမ္းသိမ္းထားတာ လြယ္ မွတ္လုိ႔။ တခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးေတြမ်ား ေပၚသမွ်၀ယ္ ရုိးရင္ ပစ္ ဘယ္ေခ်ာင္ကပ္ေနမွန္း မသိ။ ေပၚသမွ်သာ ၀ယ္ေနတာ။ လက္ထဲ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းလဲ မရွိ။ အေဟာင္းေရာင္းၿပီး အသစ္ ၀ယ္ ၀တ္သူကရွိေသး။ အပုံၾကီး ကြာပါတယ္။
သူ ဦးခ်စ္ေမာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခါစ လက္၀တ္ရတနာဒီဇုိင္းပုံေတြ အမ်ားၾကီး သိမ္းထားတာကုိ သူလုိလူမွာ ေရးထားခဲ႔တယ္။ အေဖ ေဒၚဆင္ဘဏ္မန္ေနဂ်ာဆုိေတာ႔ ၀ယ္လဲ၀ယ္ႏုိင္ ၀တ္စားဆင္ယင္ဘုိ႔လဲစိတ္ရွိ လွလွပပ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္။ အုိး တကယ္ မုိက္တာ။ အလွအပ အေရးမထားတဲ႔ စားေရးဆရာမေတြ ေခတ္ ထ ေနတုန္း ဒီလုိအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္း ဖတ္ရၾကားရတာ မဂၤလာပါဘဲ။ သူ တကယ္ခ်စ္တဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ကုိ အေႏွာင္႔မယွက္မျပဳ ဘာတခုမွ မပူဆာ သူကသာ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ေတြးေတာ႔တာ။ တသက္လုံး သူ ေနထုိင္လာသမွ် အဆင္႔အတန္းကုိ ေမ႔ ပစ္ခဲ႔ေတာ႔တယ္။ သူ တက္ႏုိင္ခ်ိန္မွာ သူ လုိခ်င္တဲ႔ မိသားစု အိမ္ေထာင္ပုံစံ က်က်နန ကုိ တည္ေဆာက္ခဲ႔တယ္။
သူ ဘယ္ေလာက္ အသိမ္းအဆည္းေတာ္သလဲဆုိတာ စာအုပ္ ၅၀၀၀ ေက်ာ္ကုိ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာင္းေရႊ႔ႏုိင္ခဲ႔တာကုိ ၾကည္႔ သိတယ္။ သူ႔ စာအုပ္ေတြ ေဘာက္ေထာ္အိမ္မွာ ျခစားသြားလုိ႔ စာၾကည္႔တုိက္ကုိ မျဖစ္မေန ပုိ႔ရခ်ိန္ သူ ခံစားရတာနဲ႔ ထပ္တူ ကၽြန္မလဲ ရင္ထဲ က်ပ္ သြားေတာ႔တယ္။
သူ႔မိသားစုဘ၀ကုိ ဖတ္ၾကည္႔လုိက္ပါအုန္း။ စစ္အတြင္း ဒီအိမ္ေရာက္ရင္ စစ္ျဖစ္ေနတာကုိ ေမ႔သြားရတယ္လုိ႔ ထုတ္ေျပာရတဲ႔အထိ ေပ်ာ္ေမႊ႔ဘြယ္ေကာင္းတဲ႔ အိမ္ကုိ သူ ဖန္တီးထားႏုိင္တယ္။ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္လာတဲ႔ မိသားစုအတြက္ ဒီအိမ္ဟာ သူ႔အတြက္ ၿငိမ္းေအးရာ နားခုိရာ မဟုတ္ခဲ႔ရင္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပင္ပန္းလဲ လူတုိင္း ခံစားမိမွာပါ။ အိမ္ကုိ ျပန္ေတာင္ မျပန္ခ်င္ဘူးလုိ႔ ေအာ္ဟစ္ေနရတဲ႔လူေတြ မ်ား မ်ား လာတဲ႔ေခတ္မွာ သူ ဖန္တီးထားတဲ႔ စစ္ျဖစ္ေနမွန္းေတာင္ မသိတဲ႔ အိမ္ကုိ ျပန္ဖူးခ်င္လုိက္တာ။ သူ အိမ္ရွာလုိက္ရင္လဲ အေကာင္းမွ။ အိမ္ေတြအမ်ားၾကီး ေျပာင္းတာ ဖတ္ဖူးထားလုိ႔ သူ႔ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ရိပ္စားမိတယ္။
အိမ္တအိမ္မွာ မီးဖုိေခ်ာင္အစီအမံ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးလဲ။
အစားအေသာက္မ်ား ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး ေျပာေနရသလား ေမးထုိးခ်င္ထုိးၾကပါလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္မတဦးတည္းသေဘာအရကေတာ႔ အရမ္းအေရးၾကီးပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႔ ၀တၱဳေတြကုိ ဖတ္ၾကည္႔လုိက္ပါအုန္း။ သူ႔ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေကာင္ေတြ သူမ သူလုိမိန္းမ ရင္နင္႔ေအာင္ေမႊး မုန္း၍မဟူ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ ေကာင္းစြာ စီမံႏုိင္သူ စီမံေလသူေတြ။ သူမထဲက သက္သက္ ဘြိဳင္ကုလားကုိ ဟင္းတမယ္စီအတြက္ ထုတ္ေပးတဲ႔ ဟင္းခ်က္ပစၥည္းစာရင္းကုိၾကည္႔လုိက္တာနဲ႔ သူ ဘယ္ေလာက္ ေစ႔စပ္ေသခ်ာလုိက္သလဲ အထင္းအရွား ေပၚလြင္တယ္။ စတုိနံရံမွာ အစီအရီ တင္ထားတဲ႔ မီးဖုိသုံးပစၥည္းမ်ား ေရတစက္မွ မက်မခံေအာင္ ကြပ္ကဲျခင္းခံရတဲ႔ ေမာ္ (ရင္နင္႔ေအာင္ေမႊး)။ ဆြမ္းေတာ္ဗန္းတင္ခါနီးမွ ထမိန္ျပင္၀တ္တတ္တဲ႔ လေပၚသေရ ေတြ ျမင္မိတုိင္း ေမာ္ရဲ႔ ဆြမ္းေတာ္တင္ခန္းကုိ ျပန္ ျပန္ သတိရတယ္။ အဲဒီအခန္းဖတ္ေတာ႔ ရတနာသုံးပါးကုိ ရုိေသကုိင္းရႈိင္းတယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္လဲ သေဘာေပါက္ခဲ႔တယ္။
သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြအတုိင္း ကၽြန္မတုိ႔ လုိက္မလုပ္ႏုိင္ေပမဲ႔ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ေတြကုိေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္ခ်စ္ခင္ခဲ႔တာဘဲ။ ေနာက္ သူ႔အမ်ိဳးသမီးမ်ားက မီးဖုိေခ်ာင္တခုတည္းမွာ ျမဳပ္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ မဟုတ္ဘူး။ လူမႈဆက္ဆံေရး အေပါင္းအသင္း ၾကိဳးစားရုန္းကန္လႈပ္ရွားျခင္းကလဲ အျပည္႔။ ေျပာသင္႔ေျပာထုိက္တာဆုိ ေျပာဘုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ ၀န္ေလးေနသူေတြမဟုတ္ဘူး။ အရွက္တရား အေၾကာက္တရားဆုိတာ ဘာလဲ ခြဲျခားျပတယ္။ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ကလဲ ဂ်ပန္ေခတ္ ဒီေလာက္ မ်က္စိေအာက္ထား ၾကည္႔ခံေနခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ဗုိလ္ေပးထားထဲ႔ ေထာက္ခံခ်က္စာရြက္ကုိ Useless လုိ႔ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေရရႊတ္ခဲ႔သူကုိး။
လက္ေတြ႔ဘ၀ကုိ ျပန္ၾကည္႔ၾကစုိ႔။ ထမင္းဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ႔ မိခင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ အိမ္ေထာင္စုက ကေလးေတြ အျပင္စာကုိ မၾကိဳက္တတ္ဘူး။ အိမ္က အေမ႔လက္ရာကုိဘဲ စြဲလန္းၿပီး အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ေလ႔ရွိတယ္။ စုစုစည္းစည္း မိသားစုဘ၀နဲ႔ စားေသာက္ၾကေတာ႔ မိသားစုဘ၀ကုိ ခင္တြယ္တတ္တယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ သေဘာကြဲလြဲေစအုန္းေတာ႔ ေ၀ပုံက် ေ၀ျခမ္းစားေသာက္ရအုန္းေတာ႔ သံေယာဇဥ္က ၾကီးၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္စု မိသားစုဘ၀ကုိ ေကာင္းစြာ စီမံေလတဲ႔ အိမ္ရွင္မရဲ႔ ကေလးေတြ အရမ္းကာေရာ ဆုိး၀ါးပ်က္စီးသြားတာ နည္းပါတယ္။ မရွိဘူး မေျပာပါဘူး။ ရွိတယ္။ ျဖစ္တန္စြမ္း နည္းတယ္။
ကၽြန္မ အရြယ္ေရာက္လာအခ်ိန္မွာ မိန္းမဆန္ဆန္ ေနထုိင္တာကုိ မၾကိဳက္တဲ႔ စိတ္ေနသေဘာထား ရွိခဲ႔တယ္။ ငယ္ကတည္းက ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔တေလွ်ာက္လုံး တြဲ ကပ္ ေနပါရၿပီး၊ လုပ္တာကုိင္တာေတြကလဲ ေယာက်ၤားေလးေတြ လုပ္တဲ႔ အလုပ္ေတြျဖစ္ေနေတာ႔ အိမ္မႈေရးရာကိစၥမ်ားကုိ နည္းနည္းမွ မသိတတ္ခဲ႔ဘူး။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႔ စာေတြဖတ္လုိ႔ ေမာ္လုိ သက္သက္လုိ မျမတ္ေလးလုိ မေစာလင္းလုိ ေ၀ေ၀လုိ မိန္းမေတြ ရွိတယ္ဆုိတာ သိပါရဲ႔။ ႏွစ္လုိပါရဲ႔။ အားေတာ႔ မက်ဘူး။ ကုိယ္မွ အဲလုိ မလုပ္ႏုိင္ မေနႏုိင္တာကုိ ရွင္းရွင္းၾကီး သိေနတာကုိး။
ကၽြန္မကုိ အမတေယာက္ ေအာ္တုိ ေရးေပးဖူးထားတာရွိတယ္။ “မိန္းမဆန္တဲ႔ မိန္းမတေယာက္မျဖစ္ပါေစနဲ႔” တဲ႔။ ငယ္တုန္းကေတာ႔ သိပ္ ခုိက္တဲ႔စကားေပါ႔။ မိန္းမ မပီသတာကုိဘဲ ဂုဏ္ လုပ္လုိက္ပါေသးတယ္။ လူု႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ မိန္းမသားတုိ႔ ေနရာ ဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးတယ္ ဆုိတာ သေဘာမေပါက္ခဲ႔ဘူး။
လူေတြက မိန္းမပီသတယ္ဆုိတာ အခ်က္အျပဳတ္ အခ်ဳပ္အလုပ္ အိမ္ေထာင္စီမံ ဒါကုိဘဲ အရင္ေျပးျမင္ၾကတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကုိယ္တုိင္က ဒီလုိဘဲေတြးၾကတယ္။ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္တဲ႔ အရည္အေသြးဘဲလုိ႔ ခပ္ဖယ္ဖယ္ ေနၿပီး အဲလုိလုပ္ေနရတာကုိဘဲ မသိစိတ္က ဂုဏ္ ခံ ေနတာပါ။
အိမ္ေထာင္စု တခုကုိ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ႔အခ်ိန္ ကြဲ ေတာ႔တာပါဘဲ။ တကယ္ပါ။ ေစ်း ေကာင္းေကာင္း မ၀ယ္တတ္ ဘာဟင္းနဲ႔ဘာ တြဲဖက္မိသလဲ မသိ၊ ရာသီနဲ႔လုိက္ေအာင္ မစီစဥ္တတ္၊ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ မကုိက္လုိ႔ ျပဴးၿပဲရ။ တအိမ္လုံးကုိလဲ ေျပာင္လက္ ေနခ်င္ေသးတယ္။ ၾကမ္းနင္းလုိက္လုိ႔ ဖုန္နည္းနည္းရွိတာနဲ႔ မၾကိဳက္သူလဲ ျဖစ္ျပန္ေတာ႔ အိမ္ေထာင္တခုလုံး ထိန္းသိမ္းရတာဆုိတာ မလြယ္တဲ႔ကိစၥပါလားလုိ႔ သေဘာေပါက္ေတာ႔တယ္။
အလုပ္ခြင္မွာေတာ႔ ေကာင္းစြာစီမံ အုပ္ခ်ဳပ္လုပ္ကုိင္ႏုိင္ပါရဲ႔။ အိမ္ေထာင္မႈေတာ႔ ဇယားမကုိက္လွဘူး။ တကယ္ ရွက္စရာ ေကာင္းတာပါ။ မိန္းမ မပီသတာကုိ ဂုဏ္လုပ္ခဲ႔သမွ် အျပင္အလုပ္နဲ႔တန္းတူ အိမ္ေထာင္စီမံထိမ္းသိမ္းမႈ အေရးၾကီးတာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေျပာခဲ႔တာ ဒီေတာ႔မွ နား ေပါက္တာပါ။
သူလုိမိန္းမမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ေရးခဲ႔တာ ၾကည္႔ပါ။ သူကေတာ႔ မိန္းမ ပီသတယ္ဆုိၿပီး အိမ္ထဲ ကုပ္ေနတဲ႔လူကုိ အားမလုိအားမရနဲ႔ ေျပာခဲ႔တာ။
“မိန္းမပီပီသသနဲ႔ အိမ္မႈေရးရာကုိ ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ က်က်နန လုပ္တတ္တာနဲ႔ မိန္းမပီသတယ္ လိမၼာတယ္ မေခၚႏုိင္ေသးဘူး၊ ေရေရလည္လည္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိမွ အဘက္ဘက္က ျပည္႔စုံတယ္ေခၚရမွာဘဲ။ မိန္းမပီသရုံေလး ဘာလုပ္ဘုိ႔လဲ။ သတၱိ ဗ်တၱိ ပညာ ဥာဏ္မရွိရင္ မခက္ဘူးလား”
“အိမ္အလုပ္ လုပ္တတ္ရုံနဲ႔ မိန္းမပီသလွၿပီရယ္လုိ႔မထင္နဲ႔၊ မိန္းမဆုိတာ ေၾကာက္သင္႔မွေၾကာက္ရမယ္။ ရွက္သင္႔မွ ရွက္ရမယ္၊ တကယ္႔မိန္းမျဖစ္ခ်င္ရင္ မိန္းမအမူအရာနဲ႔ ေယာက်ၤားစိတ္ရွိရမယ္။ အဲလုိမရွိရင္ အရွင္လတ္လတ္ မသုံးမ၀င္ဘဲ ေသေရာ။ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ လူမႈလူေရး လူရာ က်ယ္၀န္းတဲ႔ကိစၥမွာ ပါးရမယ္။ နပ္ရမယ္။ ဖ်တ္လတ္ရမယ္။ လိမၼာရမယ္။ ဥာဏ္ရွိရမယ္။ ရဲရင္႔မယ္။ အဲဒါမရွိရင္ ပန္းပုဆရာ ထု ထားတဲ႔ အရုပ္လုိပဲ ျဖစ္မေနဘူးလား။
ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ႔ ေျပာင္းျပန္။ အျပင္ကိစၥေတြမွာ ေစ႔စပ္ေရာရာသေလာက္ အိမ္ကိစၥကေတာ႔ လေပၚသေရေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔တာ။
ကုိယ္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ပါ လုပ္ခ်င္ရင္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ႔ မာနကေလး ရွိေနေတာ႔ ၾကိဳးစားသင္ယူရေတာ႔တယ္။ အပုိးေတာ႔ မက်ိဳးဘူး။ ေအာက္ေျခ မေစ႔ဘူး။
ရင္နင္႔ေအာင္ေမႊး ထဲက ေမာ္နဲ႔ စုိး ဟာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြကုိ ေခတ္ဆန္တာနဲ႔ေခတ္မီတာ ဘာကြာသလဲ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႔ ဂုဏ္ယူဘြယ္ျမတ္ႏုိးဘြယ္ အက်င္႔စရုိတ္ အေနအထုိင္ အျပဳအမူဟာ ဘာေတြလဲ အေနအထုိင္ေလာ္မာတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ မတူတဲ႔ သမီး ၂ေယာက္ကုိ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ၾကီး မီးေထာင္းထုိးျပခဲ႔တာ။ သူ႔စာေတြကုိၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ႔ ျဖစ္ခဲ႔သူဟာ သူ ျပသခဲ႔တဲ႔ မီးေမာင္းကုိ မျမင္မိခဲ႔ဖူး။ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ ညံ႔႔ပါတယ္။
မမေလးဆုိတဲ႔ အမ်ိဳးသမီး သိပ္ Capable ျဖစ္တဲ႔မိန္းမလုိ႔ သိန္းေဖျမင္႔က မွတ္ခ်က္ခ်သတဲ႔။ အိမ္ေထာင္ရွင္မဘ၀ စာေရးသူဘ၀ မိခင္ဘ၀ တုိင္းရင္းေဆးဆရာဘ၀ သူ အကုန္လုံး ပိပိရိရိ ေသေသသပ္သပ္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရွိလွတယ္။ အေနအထုိင္ အဆင္႔ျမင္႔သလုိ စိတ္ေနသေဘာထား အထက္တန္းစား အမ်ိဳးသမီးပါ။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြကုိ အထက္တန္းအမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာေၾကာင္႔ေရးတဲ႔ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျပည္႔စုံတဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါ။ သူတုိ႔လုိ တုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ ခဲ႔သူမ်ားလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ႔ မိန္းမသားဗီဇ စရုိက္လကၡဏာေၾကာင္႔ ေျပာင္းလဲ ခဲ႔တာပါဘဲ။
သူေခတ္နဲ႔သူျဖစ္လုိ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကေတာ႔ အိမ္တြင္းက အျပင္ထြက္ၾကည္႔ဘုိ႔ ႏႈိးေဆာ္ခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔စာ ဖတ္ၿပီး သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိ ႏွစ္လုိခဲ႔သူကေတာ႔ အျပင္ကေန အိမ္ထဲ ျပန္၀င္ၿပီး မိသားစုကုိ ေကာင္းစြာ စီမံႏုိင္တဲ႔ မိန္းမသားဘ၀ဆုိတာ ဘယ္လုိလဲ ျပန္ၾကည္႔ရပါအုန္းမယ္။
May Kyi
ခမည္းၾကိဳး ၊ဆူးပန္းေခြ နဲ ႕ခင္ခင္ထူး
Beauty မဂၢဇင္းပါ စာေရးသူ၏ အခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္ၾကီးကို စုစည္းထုတ္ေ၀ထားျခင္းျဖစ္သည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲခရီးခု၌ စာေရးသူသည္ ၿမဳိ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕၌ မိန္းမသားတစ္ဦးတည္းေနသည္ဆုိေသာ အိမ္တစ္အိမ္၌ တည္းခုိခဲ့ရာမွ ထုိအိမ္ရွင္အမ်ဳိးသမီး၏ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဂမၻီရဆန္ဆန္ ေနာက္ေၾကာင္းဇာတ္လမ္းကို သိရွိခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေသာအခါ ထုိအိမ္ရွင္မိန္းမသား ေျပာျပေသာ ဘ၀ဇာတ္လမ္းကို ခ်ဲ႕ထြင္၊ ျမန္မာ့သစ္ေတာသမုိင္းစာအုပ္မ်ားမွ အခ်က္အလက္မ်ားကို ရယူ၊ ခင္ၾကီးေဖ်ာ္၏ “ကေ၀သာရ”က်မ္းအစရွိသည့္ ေရွးေဟာင္းပညာရပ္ဆုိင္ရာ စာအုပ္မ်ားမွ အခ်က္အလက္မ်ားကို အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ထည့္သြင္းကာ ယခု၀တၳဳရွည္ၾကီးကို ေရးသားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ (from Myanmar Book Shop website)
MBS မွာ ခင္ခင္ထူးစာအုပ္အသစ္ထြက္တဲ့ အညြန္းကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ဒီတစ္အုပ္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲေလးျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ခင္ခင္ထူး ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရတာ စိတ္က နဲနဲ ညည္းေငြ႕လာသလို ျဖစ္ေနၿပီ ။ အရင္တုန္းက ေတာ့ ခင္ခင္ထူးကို ဖတ္ရခဲတဲ့အညာဓေလ့ေတြ အညာစရိုက္ေတြ နဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြ ဇတ္ေဆာင္ေတြကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဖန္တီးတတ္တာကို သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာ။ ထြက္သမွ်စာအုပ္ေတြအကုန္ ၀ယ္စု၊ ၀တၱဳအတုိ ေပါင္းခ်ဳပ္ေတြဆိုတာလဲ ဆယ္အုပ္ေလာက္ မကလားပဲ။ ေသခ်ာေတာ့မေ၇တြက္ထားမိဖူး။ အရွည္ေတြ လဲ မအိမ္ကံ ဆို၀ယ္ထားယံုမကဖူး ခင္ခင္ထူးကို သေဘာက်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ဆို အဲဒီစာအုပ္ပဲ အၿမဲ ၀ယ္ေပးတဲ့အထိ အားေပးတာ။
ရန္ကုန္ ျပန္တုန္း က ၀ယ္လာခဲ့ တဲ့ ဆူးပန္းေခြ သြယ္ဘယက္ႏွင့္ ေပရြက္လိပ္ နားေတာင္းဆင္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ နဲနဲ အီသြားတယ္။ အရသာ တခု ဆိုတာ ခဏ ခဏ ခံစားရဖန္မ်ားရင္ အီသြားတတ္တယ္ထင္ပါရဲ႕ ။ အညာအေၾကာင္းေတြလဲ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ပါဖူး ရယ္လို႕ေတာင္ ေတြးမိလိုက္တဲ့အထိပဲ။ ပန္းၾကာ၀တ္မႈန္ကိုလဲ သေဘာေတာ့က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာေတြထည့္ထားတာမ်ားလြန္းတယ္ေပါ့။ ဆူးပန္းေခြ.. က ရြာေလးတရြာမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ေတာေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ရဲ႕ အေတြ႕ အၾကံဳဇတ္လမ္း။ စာေရးသူရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြလဲ ပါတယ္လို႕ ဆိုတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အညာဓေလ့ ရြာဓေလ့ေတြနဲ႕ ..ဒီစာအုပ္မွာေတာ့ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ ရဲ႕ ကေလးကဗ်ာေတြရယ္ထည့္သံုးထားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မစြဲလွလို ႕တစ္ခန္းႏွစ္ခန္း ဖတ္လိုက္ ခ်ထားလိုက္နဲ႕ ဖတ္တာ ဆယ္ရက္ေလာက္ေနမွ ဖတ္လို႕ၿပီးတယ္။ ဖတ္လို႕ ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဖန္တရာထပ္ၿပီးရိုးစင္းလြန္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ စာေရးဆရာမက အဆာပလာေတြ ထည့္ေပးတာ ေတာ္လို႕ သာအဆံုးထိဖတ္ျဖစ္တာပဲ။ ရယ္ရ ၿပံဳးရတာေလးေတြလဲ၇ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲက ေက်ာင္းဆရာမဇာတ္ေကာင္ကို ဖန္တီးထားတာ စရိုက္သိပ္မႏိုင္သလိုမ်ိဳး ခံစားမိတယ္။ တခါတခါမွာ စရိုက္က တမ်ိဳးျဖစ္သြားတတ္တာေလးကလြဲရင္ ဖတ္လို႕ ေတာ့ မဆိုးတဲ့စာအုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၾကိဳက္လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုတဲ့ခံစားမႈမ်ိဳးမေပၚလာတဲ့ အျပင္ ေနာက္တခါလဲ ဒီလို အညာအေၾကာင္းေတြနဲ႕ ဇာတ္လမ္းရိုးရိုးသာဆို ဖတ္ရမွာေတာင္ပ်င္းစရာၾကီးပဲ လို႕ ေတာင္ စိတ္နည္းနည္းပ်က္မိတယ္။
အဲ..ခမည္းၾကိဳး ကိုေတာ ့ အညြန္းဖတ္လိုက္မိထဲက အရသာသစ္ေလးပဲထင္တယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့စိတ္နဲ႕ စာတိုက္ကေတာင္မပို႔ ခိုင္းပဲ စီးတီးေဟာ ဆိုင္ေတြကေန ရန္ကုန္ကို မွာတယ္။ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဖူး။ ဖတ္ခ်င္လွၿပီေလ။ စာအုပ္ထုတ္ေရာက္လာေတာ့ ညေနပိုင္းမွ။ သြားယူၿပီး ျပန္လာေတာ့လဲ ညစာအတြက္လုပ္ရ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ရနဲ႕ စာအုပ္ကိုင္ျဖစ္ေတာ့ ည၁၂ နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။ တစ္ခန္းေလာက္ဖတ္ၿပီး ေနာက္ေန႕မွ ဆက္ဖတ္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ကို ကိုင္လိုက္ကထဲက ဆြဲေခၚသြားလို႕ လက္ကမခ်ႏိုင္ျဖစ္သြားတာ မနက္သံုးနာရီထိ ကို ဆက္တိုက္ဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္။
ကိုယ္ကလဲ အဲဒီလို ဂမၻီရဆန္ဆန္ ကိစၥမ်ိဳးေတြကို လံုး၀ယံုၾကည္လွတယ္မဟုတ္ေတာင္ မယံုဖူးရယ္ေတာ့လည္း မေျပာတဲ့သူတဲ့ထဲမွာပါသူ၊ တခါတေလမွာ လွ်ိ႕၀ွက္သဲဖို၀တၱဳေတြဖတ္ရတာ၊ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ရတာကိုသေဘာက်သူဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းကိုသေဘာက်တာလဲျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လံုး၀မယံုၾကည္တတ္သူအဖို႕ေတာ့ အလကားဟာေတြေလွ်ာက္ေရးထားတယ္လို႕လဲ ထင္ေကာင္းထင္မွာေပါ့။ စဖတ္လိုက္ထဲက ဇာတ္လမ္းထဲေမ်ာသြားတာ စိတ္ထဲမွာ မြန္းမြန္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္လာလိုက္၊ အသက္ရႈေတာင္မ၀ေတာ့ဖူးလို႕ ျဖစ္လိုက္၊ စိုးရိမ္လိုက္နဲ႕ ရသအဖံုဖံုခံစားၿပီး ဇာတ္သိမ္းက်ေတာ့လဲ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသမီး စံုစမ္းေနတဲ့ကိစၥဟာ ဒီလိုျဖစ္ႏိုင္တာပဲ ဆိုတဲ့ အေျဖကို အစထဲက နည္းနည္းရိပ္မိေနေပမယ့္ မထင္မွတ္တဲ့ ကိစၥတခုနဲ႕ စာဖတ္သူကိုအံ့အားသင့္သြားေအာင္လဲ ဖမ္းစားလိုက္ႏိုင္ေသးတယ္။ အရင္ ဆူးပန္းေခြ စာအုပ္တုန္းကေတာ့ ဇာတ္ေဆာင္အမ်ိဳးသားနဲ႕ အမ်ိဳးသမီး ကိုဇတ္ေပါင္းေပးလိုက္တာေတာင္ စိတ္ထဲမွာ မေက်မနပ္ၾကီး။ သူက သူ႕ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးကို အလုပ္ေတြပဲလုပ္ေနပီး အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္သူပါလို႕ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ခိုင္းထားၿပီးမွ ဘတ္ကနဲ ေပးစားလိုက္သလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီ စာအုပ္မွာေတာ့ ဇတ္ေပါင္းေပးလိုက္တာေလးကလဲ ေက်နပ္စ၇ာ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနတုန္းမွာ၊ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ သေဘာတက်ျဖစ္ရတဲ့အရသာက ဘာနဲ႕ မွ မလဲႏိုင္ဖူး။
ယံုခ်င္သူေတြလဲယံု၊မယံုၾကည္လဲေနလို႕ ရတဲ့ သစ္ေတာၾကီးထဲက သစ္ေတာ၀န္ထမ္းေတြၾကံဳရဆံုရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ဆန္းေတြကလဲ စိတ္၀င္စားဖို႕အေတာ္ေကာင္းတယ္။ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ စရိုက္ကိုသရုပ္ေဖာ္တာလဲ အေတာ္ကိုပီျပင္ေတာ့ ဖတ္ေနရင္း ကိုယ့္ေ၇ွ႕ ငုတ္တုတ္မ်ားေရာက္ေနမလား ေတာင္ေၾကာက္မိေသး။ တျခားဇာတ္ေကာင္ေတြလဲ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္ သရုပ္ေဖာ္ႏိုင္ေတာ့ အကုန္လံုး သဘာ၀က်က် အသက္၀င္ေနသလိုပဲ။
ဆူးပန္းေခြ ..၀တၱဳကို စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္က ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕ ၀ယ္ထားတယ္လို႕ ဖတ္လိုက္၇တယ္။ ဒီေတာ့ ဖန္တရာေတထပ္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးမ်ိဳးက ေန ေပၚလစီကားဆံဆံလိုပဲထြက္္လာမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ပန္းၾကာ၀တ္မႈန္ေတာင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႕ကို စိတ္မ၀င္စားလွဖူး။ ခမည္းၾကိဳး ၀တၱဳကေတာ့ ရုပ္ရွင္သာရိုက္မယ္ဆိုလဲ စိတ္၀င္စားဖုိ႕ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဇာတ္ေဆာင္ပေယာဂဆရာမ အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးေနရာမွာ ထြန္းအိၿႏာဘို ဆို ေကာင္းမလားလို႕ေတာင္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ကေပးတဲ့ ရသကုိ အျပည့္ေပၚလြင္ေအာင္ေတာ့ ဘယ္ဒါရိုက္တာမွရိုက္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဖူး။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ကိုၾကိဳက္ရင္ စာအုပ္ကိုပဲဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္လဲ သတ္သတ္ၾကည့္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတုန္းမွာ စာအုပ္ထဲက ဇတ္လမ္းကို မေတြးတာပဲေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဆက္ေရးရင္ေတာ့ စာအုပ္ေၾကျငာပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္ :D။ သဘာ၀လြန္ျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ားကို စိတ္၀င္စားတတ္သူေတြအဖို႕ ေတာ့ ဒီစာအုပ္က ဖတ္လို႕ ေကာင္းမယ့္ ရသအျပည့္ေပးႏိုင္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါပဲလို႕ အၾကိဳက္တူမယ့္သူေတြကို လက္တို႕တာပါ။
ျမသန္းတင့္-ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၃၃)
“စာေရးဆရာရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ မူလလမ္းေၾကာင္း အစကေန နည္းနည္းေခ်ာ္သြားတယ္လို႕ ထင္တယ္။ ”
“ရွင္ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။”
“ေဒၚမမေလးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဂ်ပန္-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရး။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးထက္ ဂ်ပန္ခ်စ္ၾကည္ေရးက မ်ားသြားတယ္ထင္တယ္။ ”
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသည္ မ်က္ေမွာင္တြန္႕ ၍ စဥ္းစားေနသည္။
(more…)
ျမသန္းတင့္-ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၃၂)
ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕ထဲသို႕ ေရာက္လွ်င္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ၏ ရံုးခန္းမွာ အၿမဲလိုလုိ စတည္းခ်သည္။ ၿမိဳ႕ ထဲ၌ ခ်ိန္းစရာရွိလ်င္ သူ႕ရံုးခန္းမွာပင္ ခ်ိန္းသည္။ သူ႕ရံုးခန္းတြင္ လူဗာမွန္ေတြ တပ္ထားသည့္ ထပ္ခိုးရွိသည္။ ေန႕လည္ေန႕ ခင္း ပင္ပန္းလွ်င္ အေပၚသို႕ တက္၍ တေရးတေမာ အိပ္ႏိုင္သည္ ။ ေရခ်ိဳးခန္းအဆင္သင့္ရွိသျဖင့္ ေရခ်ိဳးခ်င္လွ်င္ ခ်ိဳးႏိုင္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ နံနက္စာကို သူ႕ ရံုးခန္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ စားသည္။
(more…)
ျမသန္းတင့္-ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး (၃၁)
အခန္း တစ္ဆယ့္ငါး
ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြအခ်င္းအခ်င္း ဆက္ဆံေရး၌ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အလ်ဥ္ျပတ္ေတာက္ကာ အေနေ၀းသြားၾကသည့္ အခါမ်ားရွိတတ္တသည္။ အေနေ၀းသြားသည့္ အေၾကာင္းကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည္။ တခါတရံတြင္ သေဘာထားအယူအဆခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္၊ တခါတရံတြင္ ေနထို္င္မႈ ဘ၀ ကြာသြားေသာေၾကာင့္၊ တခါတရံတြင္ ေနရာေဒသအကြာအေ၀းေၾကာင့္၊တခါတရံတြင္ မိမိတို႕ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ ကံအေၾကာင္းတရား တို႕ ေၾကာင့္။ (more…)
A sketch of Bilat Pyan Than , from “Perfect Hostage”
New York furnished another family friend of even greater importance in her life. In her youth , Ma Than E had been a famous Burmese beauty. Born into a Baptist Christian family in 1908 , she gained a place at Rangon University. Then, like Khin Kyi, she enrolled at a teacher training college, before winning a scholarship to pursue her studies in England. (more…)
အက်င့္ဆိုး -ေရႊတိုင္ညြန္႕
အလုပ္လုပ္ရာ၀ယ္ အစကသာရယ္အဆံုးထိပင္ မၾကံခ်င္တယ္ အားေလွ်ာ့ကာရယ္ ေပါ့ေလွ်ာ့တာရယ္ အဲဒါအက်င့္ဆိုးတယ္ တစ္ေယာက္ကဒီလို တစ္ေယာက္က ဟိုလို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ဂုဏ္ၿပိဳင္တယ္ နည္းလမ္းအပိုေတြ စည္းကမ္းမရိုေသ ရက္ေတြကုန္ခဲ့တယ္ ဒီလိုအက်င့္ဆိုးမ်ိဳးထားလို႕ သံသရာရွည္လာတယ္ ျမန္မာျပည္မွာတကယ္ ေကာင္းေအာင္ အထူးမေနကာရြယ္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးေျပာသမွ် နာခံမယ္
ငယ္သူဟာနည္းလြဲမ်ားဆို အၾကီးအကဲမ်ားကို မရုိေသတယ္ ရြယ္တူရင္ အသင္းအပင္းဖြဲ႕ ေႏွာင္ အခ်င္းခ်င္းတည့္ေအာင္ မေပါင္းၾကတယ္ ေသခ်ာစြာ ေနာက္တစ္ထစ္မွတ္ကြယ္ ေကာက္က်စ္တတ္တဲ့၀ါသနာရယ္ ဂုဏ္ပါ၀ါ မိုးေလာက္မကယူ ကိုယ့္ေအာက္ကလူ ႏွိပ္စက္တယ္ သူလုပ္ေတာ့အရာရာမတြင္က်ယ္ လူတကာ လုပ္ရင္ ရႈပ္ဖို႕ ၾကံတတ္တယ္ အာက်ယ္တာေတြရယ္ ျပည္ခြင္တရုိးမွာ တန္ခိုးမမွိန္ဖြယ္ ဒီအက်င့္ဆိုးေတြ ခ်ိဳးႏွိမ္ကာ ေဖ်ာက္ပယ္
အလိုက္မသိတာေတြရယ္ ကိုယ့္ဖို႕ေတာ့ကိုယ္သိတယ္ ေနာက္လူေတာ့ ပစ္ကာပယ္ ဒီလူမ်ိဳးအက်င့္ဆိုးတယ္ ေရွးစကားေတြကိုပယ္ ေခတ္အလိုက္ေတာ့ သူနားမလည္ ..ဆရာ့ကိုလည္း ပစ္ကာပယ္ ဒီလူစားအလြန္မ်ားတယ္ ကမၻာမွာလည္း ရွိေပတယ္ ဗမာမွာလည္းရွိေပတယ္ ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳးကို လူတိုင္းပစ္ကာ တို႕တိုင္းသစ္မွာ ဆန္းသစ္ဖို႕ လိုတယ္ ပစ္ပယ္ၾကေစဖြယ္ ….
******************
April 24 ကစာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ဆိုသြားတဲ့ အက်င့္ဆိုး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားပါ။ သီခ်င္းကို ဒီမွာနားေထာင္လို႕ရပါတယ္လို႕ ဘေလာ့လာဖတ္သူတစ္ဦးရဲ႕ ကူညီမႈအရသိရပါတယ္။
သီခ်င္းစာသားကို ဖတ္ရတာနဲ႕ တင္ ေတြးစရာေလးေတြမ်ားသား။ ေရႊတိုင္ညြန္႕ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္စာအုပ္ မွာ ဒီသီခ်င္းကို ရွာရင္း အျခားသီခ်င္းေတြ ဖတ္မိေတာ့ စာဆိုရွင္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ေပၚမွာထားတဲ့ ေစတနာ၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ႏိုင္တယ္လို႕ ခံစားမိတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလိုမျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ..၀မ္းနည္းစရာပဲေပါ့ေလ။
ပိုစြဲလမ္းရတဲ့သူ ကို္ယ္ပဲျဖစ္ပါရေစ
ဂ်ဴး စာအုပ္ အသစ္ကို ထြက္မယ္ ဆိုတာ Facebook fan page မွာဖတ္ရကထဲက ေခါင္းစဥ္ေလးကို ေတာ့ သိပ္သေဘာက်ေနတာ။ ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ပဲျဖစ္ပါေစ ဆိုေတာ့ အခ်စ္၀တၱဳေလးမ်ားလား ေပါ့။ ဗဟုသုတရတာမွန္ေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးေတြ၊ NGO အေၾကာင္းေတြ၊ ပန္းေတြ ပန္းခ်ီကားေတြ ကို အဓိကထားၿပီး ဇာတ္အိမ္တည္ထားတတ္တဲ့ ေနာက္ပိုင္း စာအုပ္ေတြကို အ၇င္စာအုပ္ေတြေလာက္ မစြဲလမ္းမိဖူး။ ဖတ္ရတာေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမယ္ မက်န္ခဲ့သလိုၾကီးခံစားရတယ္။ အဲ ၾကယ္ေၾကြတို႕ရဲ႕ အေတာင္ပံ ကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္။ အဲဒီ ၀တၱဳမွာ ဇာတ္သိမ္းခန္းေလးကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ ျပန္ဖတ္တိုင္းလဲ မ်က္ရည္၀ဲမိတုန္းပဲ။ က်န္တဲ့ စာအုပ္ေတြေတာ့ ဖတ္ၿပီးၿပီးသြားေရာပဲ။ ျပန္ဖတ္ခ်င္လဲ အရင္ထဲက လဲၾကိဳက္ ခုထိခံစားလို႕ ရေနေသးတဲ့ ပင္လယ္နွင့္တူေသာမိန္းမမ်ား၊ၾကာေတာ့သည္လည္းေမာင့္စကား၊ မိန္းမတေယာက္၏ဖြင့္ဟ၀န္ခံ ခ်က္တို႕ လို႕ စာအုပ္ေတြပဲ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။
(more…)
ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ဖ်တ္ခနဲ ရုပ္ပံုလႊာမ်ားထဲက ဘိလပ္ျပန္သန္း (၂)
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေနေသာ အဂၤလိပ္၀တၱဳတစ္ပုဒ္ထဲမွ စႏၵယားဆရာၾကီး ရိႈပန္၏ ပံုကိုယူကာ ဆရာဦးဘညြန္႕အား ေရးျခယ္ထားလိုက္သည္။ ထုိအခါက ဗစ္ဗာလီနစ္ကို၏ Evan Song ၀တၱဳကိုဖတ္ေနရာ ၀တၱဳထဲမွ အဆိုေတာ္ ၾကီးေနရာမွာ ဒိုရာသန္းေအးကိုထားခ်င္သည္။ ၀တၱဳထဲမွာမူ အဆိုေတာ္ၾကီးအုိမင္းလာသည့္ ဘ၀အျဖစ္အပ်က္ပါသည္။ သို႕ ေသာ္ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးထားေသာ ဇာတ္လမ္းထဲတြင္မူ ဤသို႕မဟုတ္။ တပည့္မ အဆိုေတာ္ ေပါက္စႏွင့္ စႏၵယားဆရာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ သို႕ ေသာ္ လက္မထပ္ျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေပါင္းအသင္းမ်ားအား ဇာတ္လမ္းေျပာျပေသာအခါ သူတို႕က မင္းသမီးႏွင့္ မင္းသားမရသည့္အတြက္ မၾကိဳက္ၾက။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇာတ္လမ္းကို ျပင္ဆင္ေရး၇န္ စဥ္းစားေနသည္။ (စစ္ၿပီး ၁၉၅၀ ေက်ာ္ခန္႕တြင္ ဇာတ္လမ္းကို အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ကာ တိမ္ခိုးမွ်င္ အကြက္ဆင္ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ၀တၱဳတို ေရးဖြဲ႕ ခဲ့ဖူသည္။) (more…)
Ma Shwe Mi 
Recent Comments